တပို႔တြဲလျပည့္ေန႔တြင္
ဘုရားရွင္တိုင္း တပည့္သားတို႔အား ၾသ၀ါဒ ေပးေတာ္မူသည္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ထိုေန႔ကို ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္
အခါေတာ္ေန႔အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားပါသည္။ တပို႔တြဲလျပည့္ေန႔၏
ထူးျခားခ်က္မ်ားမွာ ...
- အရွင္သာရိပုတၱရာ ရဟႏၱာျဖစ္ေသာေန႔၊
- အရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ အရွင္မဟာေမာဂၢလန္ ဧတဒဂ္ရေသာေန႔၊
- အဂၤါေလးရပ္ႏွင့္ျပည့္စံုေသာ ရဟန္းပရိသတ္တို႔ အလိုအေလ်ာက္ စုေ၀းမိေသာေန႔၊
- ဘုရားရွင္တုိင္း ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ ျပေတာ္မူေသာေန႔ ... တို႔ ျဖစ္ပါသည္။
ဘုရားရွင္တို႔၏ အဆံုးအမ ၾသ၀ါဒါႏွင့္ ပညတ္ေတာ္မူေသာ သိကၡာပုဒ္မ်ားကို ပါတိေမာက္ဟုေခၚပါသည္။
ပါတိေမာက္တြင္ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ႏွင့္ အာဏာပါတိေမာက္ဟူ၍ ႏွစ္မ်ဳိးရွိသည္။ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ကို ဘုရားရွင္တို႔သာ ျပခြင့္ရွိသည္၊ တပည့္သာ၀ကတို႔ ျပခြင့္မရွိပါ။ ဘုရားတဆူႏွင့္တဆူ ၾသ၀ါဒေပးပံု ကြဲျပားျခားနားမႈ မရွိ၊ ျပေတာ္မူသည့္ အခ်ိန္ကာလသာ ကြဲျပားသည္။
ဥပမာ ...
၁။ ၀ိပႆီျမတ္စြာဘုရားသည္ ၇-ႏွစ္လွ်င္တႀကိမ္ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ကို ျပေတာ္မူသည္။ တႀကိမ္ျပလွ်င္ ၾသ၀ါဒ ၇-ႏွစ္ ၾကာ တည္တံ့သည္။
၂။ သိခီႏွင့္ ေ၀ႆဘူျမတ္စြာဘုရားတို႔သည္ ၆-ႏွစ္လွ်င္တႀကိမ္ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ကို ျပေတာ္မူသည္။ တႀကိမ္ျပလွ်င္ ၾသ၀ါဒ ၆-ႏွစ္ၾကာ တည္တံ့သည္။
၃။ ကကုသန္ႏွင့္ ေကာဏာဂုမ္ျမတ္စြာဘုရားတို႔သည္ ၁-ႏွစ္လွ်င္ တႀကိမ္ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ကို ျပေတာ္မူသည္။ တႀကိမ္ျပလွ်င္ ၾသ၀ါဒ ၁-ႏွစ္ၾကာ တည္တံ့သည္
၄။ ကႆပျမတ္စြာဘုရားသည္ ၆-လလွ်င္တႀကိမ္ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ကို ျပေတာ္မူသည္။ တႀကိမ္ျပလွ်င္ ၾသ၀ါဒ ၆-လၾကာတည္တံ့သည္။
သက္တမ္းရွည္ေသာ ဘုရားတို႔မွာ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ကို သာသနာေခတ္ဆံုးတိုင္ ျပေတာ္မူၾကသည္။ သက္တမ္းတိုေသာ ဘုရားရွင္တို႔မွာ ပထမေဗာဓိ ေခၚေသာ ၀ါေတာ္ ၂၀ အတြင္း၌သာ ၾသ၀ါဒ ပါတိေမာက္ကို ျပေတာ္မူေလ့ရွိပါသည္။ သိကၡာပုဒ္ေတာ္ ပညတ္ခ်ိန္မွစ၍ ၾသ၀ါဒ ပါတိေမာက္ကို ျပေတာ္မမူဘဲ အာဏာပါတိေမာက္ကိုသာ ျပေစေတာ္မူပါသည္။
ဘုရားရွင္တို႔သည္ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ကို ...
- တပို႔တြဲလျပည့္ေန႔ ၾကံဳႀကိဳက္ျခင္း၊
- ဧဟိဘိကၡဳရဟန္းခ်ည္းသာျဖစ္ျခင္း၊
- ဆဠာဘိည ပဋိသမၻိဒါပတၱ ရဟႏၲာခ်ည္းျဖစ္ျခင္း၊
- မည္သူမွ် မပင့္ဖိတ္ဘဲ စုေ၀းမိျခင္း ...
ဤ အဂၤါ ေလးခ်က္ႏွင့္ ျပည့္စံုမွ ျပျမဲ ျဖစ္ပါသည္။
ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရားသည္ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၃ ခုႏွစ္ တပို႔တြဲလျပည့္ေန႔တြင္ အထက္ေဖာ္ျပပါ အဂၤါေလးရပ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ကႆပညီေနာင္ ရွင္တေထာင္၊ အရွင္သာရိပုတၱရာ၊ အရွင္မဟာေမာဂၢလန္ႏွင့္ တပည့္ ၂၅၀၊ စုစုေပါင္း ရဟႏၲာ ၁၂၅၂ ပါးတို႔အား ဂါထာသံုးပုဒ္ျဖင့္ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ကို ျပေတာ္မူပါသည္။ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ဂါထာသည္ သီလ, သမာဓိ, ပညာကို ေဟာၾကားထား၍ ပိဋကတ္သံုးပံု၏ အႏွစ္ခ်ဳပ္တရားဟု ေခၚပါသည္။ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ဂါထာအတိုင္း လိုက္နာက်င့္ၾကံပါက ကိုယ္, ႏႈတ္, စိတ္ ယဥ္ေက်းလိမၼာၿပီး အို, နာ, ေသ လြတ္ရာ နိဗၺာန္သို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။
(၁) ခႏၱီ ပရမံ တေပါ တိတိကၡာ၊
နိဗၺာနံ ပရမံ ၀ဒႏၱိ ဗုဒၶါ၊
န ဟိ ပဗၺဇိေတာ ပရူပဃာတီ၊
န သမေဏာ ေဟာတိ ပရံ ၀ိေဟဌယေႏၱာ
လြန္စြာ ခ်ဳပ္တည္းမႈဟူေသာ သည္းခံျခင္းသည္ အလြန္ျမတ္ေသာ အက်င့္ေပတည္း။
နိဗၺာန္တရားကို အျမတ္ဆံုးဟူ၍ ဘုရားရွင္တို႔ ေဟာေတာ္မူကုန္၏။
သူတပါးကို သတ္ေသာသူသည္ စိတ္အညစ္အေၾကးကို ႏွင္ထုတ္သူမဟုတ္။
သူတပါးကို ညွဥ္းဆဲေသာသူသည္ မေကာင္းမႈတို႔ကို ၿငိမ္းေစသူမဟုတ္။
(သည္းခံျခင္းက မြန္ျမတ္တယ္၊နိဗၺာန္က အျမတ္ဆုံးလုိ႔ ဘုရားရွင္တုိင္း မိန္႔တယ္၊
သူတစ္ပါးကုိ သတ္ျဖတ္ညွင္းဆဲတဲ့ သူဟာ ရဟန္းမဟုတ္ဘူး၊
ရဟန္းမွန္ရင္ သူတစ္ပါးကို ဘယ္ေတာ့မွ မသတ္ျဖတ္ မညွင္းဆဲဘူး။ )
အဓိပၸါယ္ -
(က) အလြန္ထက္ျမက္၍ စြမ္းအားျပည့္ သည္းခံမႈသည္ ျမတ္ေသာအက်င့္တည္း။
(ခ)နိဗၺာန္သည္ အျမတ္ဆံုးခ်မ္းသာဟု ဘုရားရွင္တို႔ ေဟာေတာ္မူကုန္၏။
(ဂ)သူတစ္ပါးကို သတ္ျဖတ္သူ- သည္ ကိေလသာတို႔ကို ႏွင္ထုတ္တတ္ေသာ ရဟန္းမဟုတ္။ (ဃ) သူတစ္ပါးကို ညွင္းဆဲႏွိပ္စက္သူသည္ ကိေလသာတို႔မွ ၿငိမ္းေအးၿပီးေသာ ရဟန္းမဟုတ္။
သည္းခံျခင္းတရား
သည္းခံသည္ဆိုရာ၌ မိမိကုိယ္တြင္း ကိေလသာရန္သူမ်ားကိုလည္း သည္းခံရမည္။ ျပင္ပဆန္႔က်င္ဘက္ရန္သူမ်ားႏွင့္ အနိ႒ာရံုမ်ားကိုလည္း သည္းခံရမည္။ မိမိကုိယ္တြင္း ကိေလသာရန္သူမ်ားကို အၿမဲတမ္းကိန္းေနေသာ အႏုသယကိေလသာအဆင့္မွ ထၾကြေသာင္းက်န္းလာေသာ ပရိယု႒ာနကိေလသာအဆင့္သို႔ မေရာက္ေအာင္ ေအာင့္အီးသည္းခံရသည္။ ထၾကြေသာင္း က်န္းလာေသာ ကိေလသာအဆင့္မွ လြန္က်ဴးေသာ ၀ီတိကၠမကိေလသာအဆင့္သို႔မေရာက္ေအာင္ ေအာင့္အီးသည္းခံရသည္။ ျပင္ပဆန္႔က်င္ဘက္ရန္သူမ်ားကိုကား ကိုယ့္ထက္ အသက္ဂုဏ္၀ါႀကီးသူမ်ား ကို ေမတၱာ ကရုဏာတရားတို႔ျဖင့္ သည္းခံရမည္။ ကုိယ္ႏွင့္ အသက္ဂုဏ္၀ါတူသူမ်ားကို မုဒိတာတရားျဖင့္ သည္းခံရေပမည္။ ကိုယ့္ေအာက္ အသက္ဂုဏ္၀ါ ငယ္ရြယ္သူမ်ားကို ကရုဏာတရားျဖင့္ သည္းခံရ မည္။ ကိုယ့္ကို ဆန္႔က်င္ဘက္လုပ္၍ အၿမဲရန္ရွာေနၾကသူမ်ားကို သူတို႔သည္ အရင့္အရင္ ဘ၀အဆက္ဆက္ သံသရာအဆက္ဆက္က ကိုယ့္ကို အသက္ေပးေမြးခဲ့ေသာ၊ ေကၽြးေမြးျပဳစုခဲ့ေသာ၊ ကယ္တင္ခဲ့ ေသာသူမ်ားျဖစ္ခဲ့သည္မ်ားကို ေအာက္ေမ့သတိရ စိတ္ေကာင္းေမြးျမဴကာ သည္းခံရမည္။ အနိ႒ာရုံမ်ားကို ေတြ႔ၾကဳံလာတိုင္း တရားရႈမွတ္ျခင္းျဖင့္ သည္းခံရမည္။
သည္းခံျခင္းသည္ သာသနာေတာ္၏ အႏွစ္သာရက်င့္စဥ္မ်ားျဖစ္ေသာ သီလ သမာဓိ ပညာ သိကၡာသုံးပါး၏ ပဓာနအေၾကာင္းရင္းျဖစ္သည္။ သည္းခံမႈမရွိလွ်င္ သီလသိကၡာလည္း မျပည့္စုံႏိုင္။ သူတစ္ ပါးအသက္ကို သတ္ျဖတ္ခ်င္ေသာစိတ္ကို သည္းခံထိန္းသိမ္းမထားလွ်င္ ကိုယ္က်င့္သီလပ်က္၏။ သူတစ္ပါးပစၥည္း မတရားယူခ်င္ေသာ စိတ္ကို သည္းခံထိန္းသိမ္းမထားလွ်င္ ကိုယ္က်င့္သီလပ်က္၏။ ကာမ ဂုဏ္တို႔၌ မွားမွားယြင္းယြင္း လြန္က်ဴးလိုေသာစိတ္ကို ထိန္းသိမ္းသည္းခံမထားလွ်င္ ကိုယ္က်င့္သီလပ်က္၏။ ကိေလသာစိတ္၏ အလိုဆႏၵအတိုင္း လြန္က်ဴးလိုေသာစိတ္မ်ားကို ထိန္းသိမ္းသည္းခံျခင္းျဖင့္သာ သီလသိကၡာမ်ားျပည့္စုံႏိုင္ပါသည္။
ေလာကီအာရုံကာမဂုဏ္တို႔၌သာ ေပ်ာ္ေမြ႔တတ္ၿပီး အဖမ္းရခက္ေသာ စိတ္ကေလးကို ၿငိမ္ေနေအာင္ ထိန္းသိမ္းေလ့က်င့္ရေသာ အလုပ္သည္ သမာဓိအလုပ္ျဖစ္သည္။ သမာဓိလုပ္ငန္းသည္ ေယာက္ ယက္ခတ္ေျပးလႊားေနတတ္ေသာ စိတ္ကိုထိန္းသိမ္းရေသာေၾကာင့္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေလ့က်င့္ရသည္။ သည္းခံစိတ္မရွိသူမ်ား စိတ္မရွည္တတ္သူမ်ား တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္ေသာ သမာဓိသိကၡာမျပည့္စုံႏိုင္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အရာရာတိုင္း ခ်ဳပ္တည္းသည္းခံမႈျဖင့္ သမာဓိသိကၡာျပည့္စုံႏိုင္သည္။ တည္ၾကည္ၿငိမ္သက္ေသာ သမာဓိႏွင့္ျပည့္စုံမွသာ ရုပ္နာမ္တရားတို႔၏ ျဖစ္မႈပ်က္မႈ သဘာ၀အမွန္တရားကို ထင္ရွားစြာ ျမင္ ရႏိုင္ပါသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ေရျပင္ၾကည္လင္ ၿငိမ္သက္ေနမွ ေရထဲက ငါးလိပ္ ေက်ာက္စရစ္ခဲမ်ားကိုျမင္ရသကဲ့သို႔တည္း။ ရုပ္နာမ္တရားတို႔၏ ျဖစ္မႈပ်က္မႈကို ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ရႈမွတ္ဆင္ျခင္ျခင္းျဖင့္ ၀ိပႆ နာဉာဏ္စဥ္မ်ား အဆင့္ဆင့္တက္လာပါမည္။ အဆင့္အျမင့္ဆုံး မဂ္ပညာ ဖိုလ္ပညာမ်ား ျပည့္စုံလာႏိုင္ပါသည္။ ထိုသို႔ အဆင့္အျမင့္ဆုံး ပညာဉာဏ္မ်ား ျပည့္စုံလာျခင္းသည္ သည္းခံျခင္း ခႏၱီတရားေၾကာင့္ ပင္မဟုတ္ပါေလာ။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က သည္းခံျခင္းသည္ ျမတ္ေသာ အက်င့္တည္းဟု ေဟာေတာ္မူပါသည္။
{နိဗၺာန္သည္ အျမတ္ဆုံးခ်မ္းသာ၊}
လူ႔ခ်မ္းသာ နတ္ခ်မ္းသာ ျဗဟၼာ့ခ်မ္းသာတို႔သည္ မည္မွ်ပင္ ခ်မ္းသာသည္ျဖစ္ေစ ခ်မ္းသာစစ္ ခ်မ္းသာမွန္မဟုတ္ပါ။ အိုျခင္း နာျခင္း ေသျခင္း စိုးရိမ္ပူေဆြးျခင္းတရားတို႔ျဖင့္ အျမဲတမ္း ရစ္ပတ္ေႏွာင္ဖြဲ႔ ေနသည္။ မတည္မၿမဲ ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲတတ္ေသာ သေဘာရွိသည္။ ယေန႔ သူေ႒းျဖစ္ေသာ္လည္း ေနာက္ေန႔ ေခြးျဖစ္ခ်င္ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။
အဆင့္အျမင့္ဆုံးျဗဟၼာမင္းႀကီး ဘ၀မွ ေအာက္တန္းစား အပါ ယ္ဘုံသို႔လည္း ေရာက္ခ်င္ေရာက္သြားႏိုင္သည္(တိုက္ရိုက္တန္းဆင္းသြားျခင္းမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ပါ လူ႔ျပည္ နတ္ျပည္မွတစ္ဆင့္ အပါယ္ဘုံသို႔ ဆင္းသြားႏိုင္သည္)။ နိဗၺာန္မေရာက္ေသးသမွ် အိုနာေသဆင္းရဲ ဒုကၡတို႔မွ မလြတ္သကဲ့သို႔ အပါယ္ေဘး၊ ကပ္ႀကီးသုံးပါးေဘး၊ ရန္သူမ်ိဳးငါးပါးေဘးတို႔မွလည္း စိတ္မခ်ရပါ။ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ရရွိမွသာလွ်င္ ဆင္းရဲဒုကၡအေပါင္းမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာ ဘုရားက နိဗၺာန္ခ်မ္းသာသည္သာ အျမတ္ဆုံးခ်မ္းသာဟု ေဟာေတာ္မူပါသည္။
သူတစ္ပါးကို သတ္ျဖတ္သူသည္ ကိေလသာတို႔ကို ႏွင္ထုတ္တတ္ေသာ ရဟန္းမဟုတ္၊
သူတစ္ပါးအသက္ကို သတ္ျဖတ္ျခင္း အမႈသည္ ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ လုံးလုံးမအပ္စပ္ေသာ အမႈပါတည္း။
ကိုယ္တိုင္ တိုက္တြန္း ခ်ီးမြမ္း စိတ္တူဆိုသည့္အတိုင္း သူတစ္ပါး အသက္ကို ကိုယ္တိုင္လည္း မသတ္ရပါ။ သူတစ္ပါးကိုလည္း မသတ္ခိုင္းရပါ။ သူတစ္ပါးတို႔က သတ္ျဖတ္ညွင္းဆဲေနသည္ကိုလည္း မခ်ီးမႊမ္းရပါ။ သူတစ္ပါးတို႔က အသက္သတ္ျဖတ္ျခင္းကိုလည္း သေဘာမတူရပါ။ သူတစ္ပါးအသက္ကို သတ္ျဖတ္ျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ပါတိေမာက္ပါဠိေတာ္ႀကီး၌ အဆင့္ဆင့္ အက်ယ္တစ္၀င့္ ေဟာၾကားေတာ္မူပါသည္။ သူတစ္ပါးအသက္ကို သတ္ျဖတ္ေနသမွ် သီလမျပည့္စုံ။ သီလမျပည့္ စုံလွ်င္ သမာဓိမရ။ သမာဓိမရလွ်င္ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ႏွင့္ ေ၀းပါမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ေဒသနာကို ညႊန္ျပစဥ္မွာပင္ အက်ဥ္းအားျဖင့္ ဆုံးမေတာ္မူပါသည္။
သူတစ္ပါးကို ညွင္းဆဲသူသည္ ကိေလသာတို႔မွ ၿငိမ္းေအးၿပီးသူ သမဏမဟုတ္၊
သမဏဆိုသည္မွာ ကိေလသာတို႔မွ ၿငိမ္းေအးၿပီးသူ ၿငိမ္းေအးေအာင္ က်င့္ၾကံေနသူမ်ားကို ဆိုလုိပါသည္။ သူတစ္ပါးကို ညွင္းဆဲသည္ဆိုရာ၌ သူတစ္ပါး ထိခိုက္နစ္နာေအာင္၊ ဒဏ္ရာအနာတရျဖစ္ေစ ေအာင္ ညွင္းဆဲျခင္းကိုသာ ဆိုလိုသည္မဟုတ္ပါ။ သူတစ္ပါးတို႔ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ ကိုယ္အမူရာျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ႏႈတ္အမူရာျဖင့္ျဖစ္ေစ လုပ္ေဆာင္ျခင္းကိုလည္း ညွင္းဆဲျခင္းဟုပင္ ဆိုလုိပါသည္။ ရဟန္းေတာ္အ ခ်င္းခ်င္း တစ္ပါးက တစ္ပါးကို အေနရအထိုင္ရခက္ေအာင္ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ ပူးပူးကပ္ကပ္တိုးေ၀ွ႔ေနထိုင္ျခင္း၊ ထိကပါး ရိကပါး ေစာင္းခ်ိတ္ေျပာဆိုျခင္းစသည္တို႔သည္ သူတစ္ပါး စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ ညွင္း ဆဲႏွိပ္စက္ျခင္း မည္ပါသည္။
(၂) သဗၺပါပႆ အကရဏံ၊ ကုသလႆ ဥပသမၸဒါ၊
သစိတၱ ပရိေယာဒပနံ၊ ဧတံ ဗုဒၶါန သာသနံ။
မေကာင္းမႈ ဟူသမွ်ကို မျပဳလုပ္ရာ။
ေကာင္းမႈဟူသမွ်ကို ျပည့္စံုေစရာ၏။
မိမိစိတ္ကို သန္႔ရွင္း ျဖဴစင္ေစရာ၏။
ဤသည္ကား ဘုရားရွင္တို႔၏ အဆံုးအမေတာ္ေပတည္း။
(မေကာင္းမႈကို မလုပ္နဲ႔၊ေကာင္းမႈကို လုပ္၊
စိတ္ကို ျဖဴျဖဴစင္စင္ထား၊အဲဒါ ဘုရားရွင္တုိင္းရဲ့ အဆုံးအမဘဲ။)
အဓိပၸါယ္
(က)မေကာင္းမႈမွန္သမွ် မျပဳလုပ္ရ။
(ခ)ေကာင္းမႈမွန္သမွ် ျပည့္စုံေအာင္ျပဳလုပ္ပါ။
(ဂ)မိမိစိတ္ကေလး ျဖဴေဖြး စင္ၾကယ္ေအာင္ျပဳလုပ္ပါ။
မေကာင္းမႈမွန္သမွ် မျပဳလုပ္ရ
မေကာင္းမႈဟူသည္ ကာယဒုစရိုက္သုံးပါး၊ ၀စီဒုစရိုက္ေလးပါး၊ မေနာဒုစရိုက္သုံးပါးပင္ျဖစ္သည္။ ကာယဒုစရိုက္သုံးပါးဆိုသည္မွာ-
(က)သူ႔အသက္ကိုသတ္ျဖတ္ျခင္း။
(ခ)သူတစ္ပါး ပစၥည္းကို မတရားယူ ျခင္း။
(ဂ)သူတစ္ပါး သားမယားကို လြန္က်ဴးေစာ္ကားျခင္းတို႔ျဖစ္ပါသည္။
၀စီဒုရိုက္ေလးပါးဆိုသည္မွာ
(က)လိမ္ညာေျပာဆိုျခင္း။
(ခ)သူတစ္ပါးတို႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာပ်က္ျပားေအာင္ ကုန္းတိုက္ျခင္း။
(ဂ)ၾကမ္း တမ္းယုတ္မာေသာစကားကိုေျပာဆိုျခင္း။ (ဃ)အက်ိဳးမဲ့စကားကို ေျပာဆိုျခင္းတို႔ျဖစ္ပါသည္။
မေနာဒုစရိုက္သုံးပါးဆိုသည္မွာ
(က)သူတစ္ပါးပစၥည္းကို ကိုယ့္ပစၥည္းျဖစ္ေအာင္ မေကာင္းၾကံျခင္း။
(ခ)အျခားသူမ်ားကုိ ေသေၾကပ်က္စီးေစလုိျခင္း။
(ဂ)မွားယြင္း ေသာ အယူကို ခံယူျခင္းတို႔ျဖစ္ပါသည္။
ယင္းဒုစရိုက္မ်ားကို က်ဴးလြန္ျခင္းေၾကာင့္ လက္ရွိဘ၀မွာပင္ ေနာင္တတစ္ဖန္ပူပန္ျခင္း၊ သူတစ္ပါးတို႔၏ လက္စားေျခမႈကို ခံယူျခင္း၊ မင္းျပစ္မင္းဒဏ္ခံရျခင္းစေသာ ဆိုးက်ိဳးမ်ားကိုခံစားရႏိုင္ပါသည္။ ဘ၀အဆက္ဆက္၌လည္း ၀ဋ္ေကၽြးမကုန္မခ်င္း ထိုက္သင့္ေသာ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ိဳးစုံတို႔ကို ခံစားရျခင္းဟူေသာ ဆိုးက်ိဳးမ်ားကို ခံစားရႏိုင္ပါသည္။
ေကာင္းမႈမွန္သမွ်ျပဳလုပ္ၾကပါ
ေကာင္းမႈကုသိုလ္ဟုဆိုရာတြင္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိပါသည္။ မိမိတို႔ အဆင္ေျပနိဳင္ေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ားကို မျဖစ္မေနျပဳလုပ္ရမည္ျဖစ္ပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း မိမိဘ၀တစ္ ေလွ်ာက္လုံး အကုသိုလ္မ်ားႏွင့္သာ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကသည္။ အကုသိုလ္မ်ားကိုသာ ေန႔စဥ္လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္တည္း။ လူတိုင္း လူတိုင္း ေဆးမေသာက္ခ်င္ေသာ္လည္း ေရာဂါေပ်ာက္ကင္းေရးအတြက္ ေဆးေသာက္ၾကရသကဲ့သို႔ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ားကို မလုပ္ခ်င္ေသာ္လည္း ေပေတၿပီးလုပ္ၾကရသည္။ ျပဳလုပ္ရင္းျပဳလုပ္ရင္း စိတ္ပါလာၾကရပါသည္။ မိမိစိတ္ကို ျပဳျပင္ဆုံးမ၍ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ လမ္းေၾကာင္းေပၚေရာက္ေအာင္ တင္ေပးၾကရသည္။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ားမွာ ပါရမီဆယ္ပါး၊ ပုညကိရိယ၀တၳဳဆယ္ပါး၊ သုစရိုက္ဆယ္ပါးတို႔ျဖစ္ပါသည္။ သုစရိုက္ဆယ္ပါးဆိုသည္မွာ ေဖၚျပပါ ဒုစရုိက္ဆယ္ ပါးတို႔ကို မျပဳလုပ္မိေအာင္ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းသီလတို႔ပင္ျဖစ္ပါသည္။
ပါရမီဆယ္ပါးဆိုသည္မွာ
(က)ဒါနပါရမီ-အလွဴေပးျခင္း။
(ခ)သီလပါရမီ-ကိုယ္က်င့္သီလေဆာက္တည္ျခင္း။
(ဂ)ေနကၡမၼပါရမီ-ေတာထြက္ျခင္း(စည္းစိမ္ဥစၥာ အဂၤါေျခလက္တို႔ကို စြန္႔လႊတ္၍ အနစ္နာခံ ျခင္း)။(ဃ)ပညာပါရမီ-အသိအလိမၼာ ဉာဏ္ပညာျဖင့္ ေလာက၏ေကာင္းက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ျခင္း။ (င)၀ီရိယပါရမီ-ႀကီးမားရဲရင့္ေသာ ဇြဲလုံ႔လျဖင့္ ေလာက၏ေကာင္းက်ိဳးကိုေဆာင္ရြက္ျခင္း။ (စ)ခႏၱီပါရမီ- သည္းခံျခင္းျဖင့္ ေလာက၏ေကာင္းက်ိဳးကိုေဆာင္ရြက္ျခင္း။
(ဆ)သစၥာပါရမီ-မွန္ကန္ေသာ သစၥာစကားျဖင့္ ေလာက၏ေကာင္းက်ိဳးကိုေဆာင္ရြက္ျခင္း။ (ဇ)အဓိ႒ာနပါရမီ-အဓိ႒ာန္ျပဳျခင္းျဖင့္ ေလာက၏ ေကာင္းက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ျခင္း။ (စ်)ေမတၱာပါရမီ-သတၱ၀ါအနႏၱအေပၚ အညီအမွ်ေမတၱာထားျခင္းျဖင့္ ေလက၏ေကာင္းက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ျခင္း။
(ည)ဥေပကၡာပရမီ-ခ်စ္သည္လည္းမဟုတ္ မုန္းသည္လည္း မဟုတ္ေသာ ဥေပကၡာတရားျဖင့္ ေလာက၏ေကာင္းက်ိဳးကိုေဆာင္ရြက္ျခင္းတို႔ျဖစ္ပါသည္။
ပုညကိရိယ၀တၳဳဆယ္ပါးဆိုသည္မွာ
(က)ဒါန-အလွဴေပးျခင္း။
(ခ)သီလ-ကိုယ္က်င့္သီလမပ်က္ေအာင္ထိန္းျခင္း။
(ဂ)ဘာ၀နာ-သမထဘာ၀နာ ၀ိပႆနာဘာ၀နာႏွစ္မ်ိဳးကို အားထုတ္ျခင္း။
(ဃ)အပစာယန- ရတနာသုံးပါး ဆရာသမားမိဘႀကီးသူမ်ားကို ရိုေသျခင္း။
(င)ေ၀ယ်ာ၀စၥ- အမ်ားေကာင္းက်ိဳး ေဆာင္ရြက္ျခင္း။
(စ)ပတၱိဒါန- ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ားကို အမွ်ေပးေ၀ျခင္း။
(ဆ)ပတၱာႏုေမာဒန- ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈ အမွ်ေပးေ၀ျခင္းမ်ားကို သာဓုေခၚျခင္း။
(ဇ)ဓမၼႆ၀န-တရားေတာ္ကိုနာယူျခင္း။
(စ်)ဓမၼေဒသနာ-တရားေဒသနာေဟာျခင္း။
(ည)ဒိ႒ိဇုကမၼ- အယူကို ေျဖာင့္မွန္ေအာင္ယူျခင္းတို႔ျဖစ္ပါသည္။
ေဖၚျပပါကုသိုလ္ ေကာင္းမႈအမ်ိဳးအစား သုံးဆယ္တို႔တြင္ တူညီေနေသာ အခ်က္မ်ားလည္း ရွိပါသည္။ပါရမီကုသိုလ္ျဖစ္လိုသူမ်ား ပါရမီဆယ္ပါးကို က်င့္ၾကံၾကရုံသာ ျဖစ္ပါသည္။
မိမိတို႔ စိတ္ကေလးျဖဴေဖြးစင္ၾကယ္ေအာင္ထား
ေလာကီအာရုံကာမဂုဏ္တို႔၌သာ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနတတ္ေသာ မိမိတို႔စိတ္ကေလးသည္ အျမဲညစ္ပတ္ေပၾကံေနတတ္သည္။ ယင္းစိတ္ကေလးကို ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ျခင္း၊ အထူးသျဖင့္ တရားနာယူ ျခင္း၊ တရားအားထုတ္ျခင္းတည္းဟူေသာ ဓမၼေရစင္ျဖင့္ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရမည္။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳစဥ္ တဒဂၤအခိုက္အတန္႔ေလးမွာပင္ ကိေလသာအညစ္အေၾကး ကင္းေ၀းစင္ၾကယ္ မႈ၊ စိတ္ထားျဖဴစင္ေဖြးလက္မႈမ်ားကိုခ်က္ခ်င္းေပးစြမ္းနိဳင္သည္။ တရားဓမၼကို အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ အားထုတ္နိဳင္ေလေလ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ စိတ္ထားျဖဴစင္ေဖြးလက္ေလေလျဖစ္ပါသည္။ တရားထူးတရားျမတ္ ကို ထိုးထြင္းသိျမင္လာသည့္အခါ တြင္ စိတ္ကိုအျမဲညစ္ပတ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္တတ္ေသာကိေလသာမ်ား လုံး၀ကင္းစင္သြားပါေတာ့သည္။ စိတ္ကေလး ပကတိျဖဴစင္သြားပါေတာ့သည္။
အဘယ့္ေၾကာင့္ မေကာင္းမႈေရွာင္၊ေကာင္းမႈေဆာင၊္ ျဖဴေအာင္စိတ္ကိုထားရပါသနည္း။ မေကာင္းမႈကိုျပဳသည့္အတြက္ မိမိတို႔ဘ၀အဆက္ဆက္ မလုိခ်င္ပါဘဲႏွင့္ ရေနတတ္ေသာ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ားကို ၾကဳံေတြ႔ခဲ့ရပါသည္။ အိုနာေသဆင္းရဲမ်ားႏွင့္ စိုးရိမ္ပူေဆြး ငိုေၾကြးျခင္း ျပင္းစြာဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ျခင္းစေသာ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ားပင္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုဆင္းရဲဒုကၡမ်ားသည္ မိမိတို႔ မလိုခ်င္မေတာင့္တပါပဲ ရလာ ေသာအေၾကာင္းတရား၏ အက်ိဳးဆက္မ်ားသာတည္း။
ေကာင္းမႈကုသိုလ္မျပဳသည့္အတြက္ အထူးသျဖင့္ ဒါနေကာင္းမႈ မျပဳသည့္အတြက္ လိုခ်င္တာကို မရသည့္ဆင္းရဲဒုကၡ ၾကဳံရတတ္ျပန္ပါသည္။ ဘ၀မ်ားစြာသံသရာတြင္ ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့ ငတ္ျပတ္မႈမ်ား သည္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ မျပဳသည့္အတြက္ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ပါသည္။မေကာင္းမႈကို ျပဳလုပ္သည့္အတြက္ ဆင္းရဲမ်ိဳးစုံ ၾကဳံေတြ႔ရျခင္းသည္ မလိုခ်င္ဘဲရလာေသာ ဒုကၡတည္း။ ေကာင္းမႈကုသိုလ္မျပဳသည့္အ တြက္ ခ်ိဳ႕တဲ့ဆင္းရဲျခင္းသည္ လိုခ်င္တာကိုမရသည့္ ဒုကၡတည္း။ ယင္းဒုကၡႏွစ္မ်ိဳးအနက္ မည္သည့္ဒုကၡက ပို၍ဆင္းရဲပါသနည္း။ မလိုခ်င္ပါဘဲ ရလာေသာ ဒုကၡက ပို၍ဆင္းရဲပါသည္။
အဘယ့္ေၾကာင့္ဆို ေသာ္ လိုခ်င္၍ရလာေသာ လိုခ်င္တပ္မက္စြာ ရွာေဖြထားေသာ စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ားသည္ မလိုခ်င္ဘဲရလာေသာ ေရာဂါေ၀ဒနာႏွင့္ ေဘးအႏၱရာယ္မ်ားေၾကာင့္ တစ္ခဏႏွင့္ပင္ ကုန္ခ်င္ကုန္သြားႏိုင္သည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ မေကာင္းမႈမွန္သမွ် မျပဳလုပ္ၾကရန္၊ ေကာင္းမႈမွန္သမွ် ျပဳလုပ္ၾကရန္ ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔ၾကားေတာ္မူပါသည္။
အဘယ့္ေၾကာင့္ မိမိတို႔စိတ္ကေလး ျဖဴေဖြးစင္ၾကယ္ေအာင္ ထားသင့္ပါသနည္း။ လူတို႔သည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဘ၀သံသရာအဆက္ဆက္၌ စိတ္ရိုင္းစိတ္မိုက္၊ စိတ္ဆိုးစိတ္ညစ္မ်ားျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ ခဲ့ၾကပါသည္။ စိတ္ကေလး ျဖဴေဖြးစင္ၾကယ္ေသာ အခ်ိန္ကား အလြန္နည္းပါးလွပါသည္။ စိတ္ဆိုးစိတ္မိုက္မ်ားေၾကာင့္ ဘ၀သံသရာအဆက္ဆက္ ဆင္းရဲမ်ိဳးစုံႏွင့္ လုံးေထြးရစ္ပတ္ကာ ရွည္လွ်ားလွေသာ သံသရာခရီးကို ဆက္ခဲ့ၾကရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူမိုက္အဖို႔ သံသရာသည္ ရွည္လွ်ားလွ၏ဟု ဘုရားရွင္ေဟာၾကားပါသည္။ လူမိုက္မ်ား သံသရာခရီးရွည္ရာ၌ အဆိုးဆုံးသံသရာသည္သာ သူ႔အတြက္အလြန္ ရွည္လွ်ားလွပါ၏။ ေကာင္းရာသုဂတိ သံသရာသည္ကား ထိုလူမိုက္အတြက္ အလြန္နည္းပါးလွပါ၏။ ေကာင္းရာသုဂတိသံသရာ၌ လည္ပတ္ေနရသည္ဆိုေသာ္ျငားလည္း အမွန္တကယ္ေကာင္းသည္ဟု ျမတ္ စြာဘုရား ခ်ီးမႊမ္းေတာ္မမူ။ အိုနာေသ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ားႏွင့္ လုံးေထြးရစ္ပတ္ေနေသာ ဘ၀သံသရာကို တစ္စကၠန္႔မွ်ပင္ ေကာင္းသည္ဟု ဘုရားခ်ီးမႊမ္းေတာ္မမူ။ အိုနာေသကင္းေသာ အလုံးစုံေသာ ဘုံဘ၀တို႔ ၏ ဆင္းဒုကၡမွလြတ္ေသာ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာသည္သာ အေကာင္းဆုံးအျမတ္ဆုံးျဖစ္သည္။ မိမိတို႔စိတ္ကေလး ျဖဴေဖြးစင္ၾကယ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေလ့က်င့္ရင္း တစ္ဆင့္ထက္တစ္ဆင့္ ျမင့္သည္ထက္ျမင့္ေသာ မဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္ နိဗၺာန္ကို ဧကန္မုခ် ရရွိႏိုင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ဘုရားရွင္က မိမိတို႔စိတ္ကေလး ျဖဴေဖြးစင္ၾကယ္ေအာင္ထားရန္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူပါသည္။
(၃) အႏူပ၀ါေဒါ အႏူပဃာေတာ၊ ပါတိေမာေကၡ စ သံ၀ေရာ။
မတၱညဳတာ စ ဘတၱသၼိ ံ၊ ပႏၱဥၥ သယနာသနံ၊
အဓိစိေတၱ စ အာေယာေဂါ၊ ဧတံ ဗုဒၶါန သာသနံ။ .. ။
- အရွင္သာရိပုတၱရာ ရဟႏၱာျဖစ္ေသာေန႔၊
- အရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ အရွင္မဟာေမာဂၢလန္ ဧတဒဂ္ရေသာေန႔၊
- အဂၤါေလးရပ္ႏွင့္ျပည့္စံုေသာ ရဟန္းပရိသတ္တို႔ အလိုအေလ်ာက္ စုေ၀းမိေသာေန႔၊
- ဘုရားရွင္တုိင္း ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ ျပေတာ္မူေသာေန႔ ... တို႔ ျဖစ္ပါသည္။
ဘုရားရွင္တို႔၏ အဆံုးအမ ၾသ၀ါဒါႏွင့္ ပညတ္ေတာ္မူေသာ သိကၡာပုဒ္မ်ားကို ပါတိေမာက္ဟုေခၚပါသည္။
ပါတိေမာက္တြင္ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ႏွင့္ အာဏာပါတိေမာက္ဟူ၍ ႏွစ္မ်ဳိးရွိသည္။ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ကို ဘုရားရွင္တို႔သာ ျပခြင့္ရွိသည္၊ တပည့္သာ၀ကတို႔ ျပခြင့္မရွိပါ။ ဘုရားတဆူႏွင့္တဆူ ၾသ၀ါဒေပးပံု ကြဲျပားျခားနားမႈ မရွိ၊ ျပေတာ္မူသည့္ အခ်ိန္ကာလသာ ကြဲျပားသည္။
ဥပမာ ...
၁။ ၀ိပႆီျမတ္စြာဘုရားသည္ ၇-ႏွစ္လွ်င္တႀကိမ္ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ကို ျပေတာ္မူသည္။ တႀကိမ္ျပလွ်င္ ၾသ၀ါဒ ၇-ႏွစ္ ၾကာ တည္တံ့သည္။
၂။ သိခီႏွင့္ ေ၀ႆဘူျမတ္စြာဘုရားတို႔သည္ ၆-ႏွစ္လွ်င္တႀကိမ္ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ကို ျပေတာ္မူသည္။ တႀကိမ္ျပလွ်င္ ၾသ၀ါဒ ၆-ႏွစ္ၾကာ တည္တံ့သည္။
၃။ ကကုသန္ႏွင့္ ေကာဏာဂုမ္ျမတ္စြာဘုရားတို႔သည္ ၁-ႏွစ္လွ်င္ တႀကိမ္ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ကို ျပေတာ္မူသည္။ တႀကိမ္ျပလွ်င္ ၾသ၀ါဒ ၁-ႏွစ္ၾကာ တည္တံ့သည္
၄။ ကႆပျမတ္စြာဘုရားသည္ ၆-လလွ်င္တႀကိမ္ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ကို ျပေတာ္မူသည္။ တႀကိမ္ျပလွ်င္ ၾသ၀ါဒ ၆-လၾကာတည္တံ့သည္။
သက္တမ္းရွည္ေသာ ဘုရားတို႔မွာ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ကို သာသနာေခတ္ဆံုးတိုင္ ျပေတာ္မူၾကသည္။ သက္တမ္းတိုေသာ ဘုရားရွင္တို႔မွာ ပထမေဗာဓိ ေခၚေသာ ၀ါေတာ္ ၂၀ အတြင္း၌သာ ၾသ၀ါဒ ပါတိေမာက္ကို ျပေတာ္မူေလ့ရွိပါသည္။ သိကၡာပုဒ္ေတာ္ ပညတ္ခ်ိန္မွစ၍ ၾသ၀ါဒ ပါတိေမာက္ကို ျပေတာ္မမူဘဲ အာဏာပါတိေမာက္ကိုသာ ျပေစေတာ္မူပါသည္။
ဘုရားရွင္တို႔သည္ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ကို ...
- တပို႔တြဲလျပည့္ေန႔ ၾကံဳႀကိဳက္ျခင္း၊
- ဧဟိဘိကၡဳရဟန္းခ်ည္းသာျဖစ္ျခင္း၊
- ဆဠာဘိည ပဋိသမၻိဒါပတၱ ရဟႏၲာခ်ည္းျဖစ္ျခင္း၊
- မည္သူမွ် မပင့္ဖိတ္ဘဲ စုေ၀းမိျခင္း ...
ဤ အဂၤါ ေလးခ်က္ႏွင့္ ျပည့္စံုမွ ျပျမဲ ျဖစ္ပါသည္။
ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရားသည္ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၃ ခုႏွစ္ တပို႔တြဲလျပည့္ေန႔တြင္ အထက္ေဖာ္ျပပါ အဂၤါေလးရပ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ကႆပညီေနာင္ ရွင္တေထာင္၊ အရွင္သာရိပုတၱရာ၊ အရွင္မဟာေမာဂၢလန္ႏွင့္ တပည့္ ၂၅၀၊ စုစုေပါင္း ရဟႏၲာ ၁၂၅၂ ပါးတို႔အား ဂါထာသံုးပုဒ္ျဖင့္ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ကို ျပေတာ္မူပါသည္။ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ဂါထာသည္ သီလ, သမာဓိ, ပညာကို ေဟာၾကားထား၍ ပိဋကတ္သံုးပံု၏ အႏွစ္ခ်ဳပ္တရားဟု ေခၚပါသည္။ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ဂါထာအတိုင္း လိုက္နာက်င့္ၾကံပါက ကိုယ္, ႏႈတ္, စိတ္ ယဥ္ေက်းလိမၼာၿပီး အို, နာ, ေသ လြတ္ရာ နိဗၺာန္သို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။
(၁) ခႏၱီ ပရမံ တေပါ တိတိကၡာ၊
နိဗၺာနံ ပရမံ ၀ဒႏၱိ ဗုဒၶါ၊
န ဟိ ပဗၺဇိေတာ ပရူပဃာတီ၊
န သမေဏာ ေဟာတိ ပရံ ၀ိေဟဌယေႏၱာ
လြန္စြာ ခ်ဳပ္တည္းမႈဟူေသာ သည္းခံျခင္းသည္ အလြန္ျမတ္ေသာ အက်င့္ေပတည္း။
နိဗၺာန္တရားကို အျမတ္ဆံုးဟူ၍ ဘုရားရွင္တို႔ ေဟာေတာ္မူကုန္၏။
သူတပါးကို သတ္ေသာသူသည္ စိတ္အညစ္အေၾကးကို ႏွင္ထုတ္သူမဟုတ္။
သူတပါးကို ညွဥ္းဆဲေသာသူသည္ မေကာင္းမႈတို႔ကို ၿငိမ္းေစသူမဟုတ္။
(သည္းခံျခင္းက မြန္ျမတ္တယ္၊နိဗၺာန္က အျမတ္ဆုံးလုိ႔ ဘုရားရွင္တုိင္း မိန္႔တယ္၊
သူတစ္ပါးကုိ သတ္ျဖတ္ညွင္းဆဲတဲ့ သူဟာ ရဟန္းမဟုတ္ဘူး၊
ရဟန္းမွန္ရင္ သူတစ္ပါးကို ဘယ္ေတာ့မွ မသတ္ျဖတ္ မညွင္းဆဲဘူး။ )
အဓိပၸါယ္ -
(က) အလြန္ထက္ျမက္၍ စြမ္းအားျပည့္ သည္းခံမႈသည္ ျမတ္ေသာအက်င့္တည္း။
(ခ)နိဗၺာန္သည္ အျမတ္ဆံုးခ်မ္းသာဟု ဘုရားရွင္တို႔ ေဟာေတာ္မူကုန္၏။
(ဂ)သူတစ္ပါးကို သတ္ျဖတ္သူ- သည္ ကိေလသာတို႔ကို ႏွင္ထုတ္တတ္ေသာ ရဟန္းမဟုတ္။ (ဃ) သူတစ္ပါးကို ညွင္းဆဲႏွိပ္စက္သူသည္ ကိေလသာတို႔မွ ၿငိမ္းေအးၿပီးေသာ ရဟန္းမဟုတ္။
သည္းခံျခင္းတရား
သည္းခံသည္ဆိုရာ၌ မိမိကုိယ္တြင္း ကိေလသာရန္သူမ်ားကိုလည္း သည္းခံရမည္။ ျပင္ပဆန္႔က်င္ဘက္ရန္သူမ်ားႏွင့္ အနိ႒ာရံုမ်ားကိုလည္း သည္းခံရမည္။ မိမိကုိယ္တြင္း ကိေလသာရန္သူမ်ားကို အၿမဲတမ္းကိန္းေနေသာ အႏုသယကိေလသာအဆင့္မွ ထၾကြေသာင္းက်န္းလာေသာ ပရိယု႒ာနကိေလသာအဆင့္သို႔ မေရာက္ေအာင္ ေအာင့္အီးသည္းခံရသည္။ ထၾကြေသာင္း က်န္းလာေသာ ကိေလသာအဆင့္မွ လြန္က်ဴးေသာ ၀ီတိကၠမကိေလသာအဆင့္သို႔မေရာက္ေအာင္ ေအာင့္အီးသည္းခံရသည္။ ျပင္ပဆန္႔က်င္ဘက္ရန္သူမ်ားကိုကား ကိုယ့္ထက္ အသက္ဂုဏ္၀ါႀကီးသူမ်ား ကို ေမတၱာ ကရုဏာတရားတို႔ျဖင့္ သည္းခံရမည္။ ကုိယ္ႏွင့္ အသက္ဂုဏ္၀ါတူသူမ်ားကို မုဒိတာတရားျဖင့္ သည္းခံရေပမည္။ ကိုယ့္ေအာက္ အသက္ဂုဏ္၀ါ ငယ္ရြယ္သူမ်ားကို ကရုဏာတရားျဖင့္ သည္းခံရ မည္။ ကိုယ့္ကို ဆန္႔က်င္ဘက္လုပ္၍ အၿမဲရန္ရွာေနၾကသူမ်ားကို သူတို႔သည္ အရင့္အရင္ ဘ၀အဆက္ဆက္ သံသရာအဆက္ဆက္က ကိုယ့္ကို အသက္ေပးေမြးခဲ့ေသာ၊ ေကၽြးေမြးျပဳစုခဲ့ေသာ၊ ကယ္တင္ခဲ့ ေသာသူမ်ားျဖစ္ခဲ့သည္မ်ားကို ေအာက္ေမ့သတိရ စိတ္ေကာင္းေမြးျမဴကာ သည္းခံရမည္။ အနိ႒ာရုံမ်ားကို ေတြ႔ၾကဳံလာတိုင္း တရားရႈမွတ္ျခင္းျဖင့္ သည္းခံရမည္။
သည္းခံျခင္းသည္ သာသနာေတာ္၏ အႏွစ္သာရက်င့္စဥ္မ်ားျဖစ္ေသာ သီလ သမာဓိ ပညာ သိကၡာသုံးပါး၏ ပဓာနအေၾကာင္းရင္းျဖစ္သည္။ သည္းခံမႈမရွိလွ်င္ သီလသိကၡာလည္း မျပည့္စုံႏိုင္။ သူတစ္ ပါးအသက္ကို သတ္ျဖတ္ခ်င္ေသာစိတ္ကို သည္းခံထိန္းသိမ္းမထားလွ်င္ ကိုယ္က်င့္သီလပ်က္၏။ သူတစ္ပါးပစၥည္း မတရားယူခ်င္ေသာ စိတ္ကို သည္းခံထိန္းသိမ္းမထားလွ်င္ ကိုယ္က်င့္သီလပ်က္၏။ ကာမ ဂုဏ္တို႔၌ မွားမွားယြင္းယြင္း လြန္က်ဴးလိုေသာစိတ္ကို ထိန္းသိမ္းသည္းခံမထားလွ်င္ ကိုယ္က်င့္သီလပ်က္၏။ ကိေလသာစိတ္၏ အလိုဆႏၵအတိုင္း လြန္က်ဴးလိုေသာစိတ္မ်ားကို ထိန္းသိမ္းသည္းခံျခင္းျဖင့္သာ သီလသိကၡာမ်ားျပည့္စုံႏိုင္ပါသည္။
ေလာကီအာရုံကာမဂုဏ္တို႔၌သာ ေပ်ာ္ေမြ႔တတ္ၿပီး အဖမ္းရခက္ေသာ စိတ္ကေလးကို ၿငိမ္ေနေအာင္ ထိန္းသိမ္းေလ့က်င့္ရေသာ အလုပ္သည္ သမာဓိအလုပ္ျဖစ္သည္။ သမာဓိလုပ္ငန္းသည္ ေယာက္ ယက္ခတ္ေျပးလႊားေနတတ္ေသာ စိတ္ကိုထိန္းသိမ္းရေသာေၾကာင့္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေလ့က်င့္ရသည္။ သည္းခံစိတ္မရွိသူမ်ား စိတ္မရွည္တတ္သူမ်ား တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္ေသာ သမာဓိသိကၡာမျပည့္စုံႏိုင္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အရာရာတိုင္း ခ်ဳပ္တည္းသည္းခံမႈျဖင့္ သမာဓိသိကၡာျပည့္စုံႏိုင္သည္။ တည္ၾကည္ၿငိမ္သက္ေသာ သမာဓိႏွင့္ျပည့္စုံမွသာ ရုပ္နာမ္တရားတို႔၏ ျဖစ္မႈပ်က္မႈ သဘာ၀အမွန္တရားကို ထင္ရွားစြာ ျမင္ ရႏိုင္ပါသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ေရျပင္ၾကည္လင္ ၿငိမ္သက္ေနမွ ေရထဲက ငါးလိပ္ ေက်ာက္စရစ္ခဲမ်ားကိုျမင္ရသကဲ့သို႔တည္း။ ရုပ္နာမ္တရားတို႔၏ ျဖစ္မႈပ်က္မႈကို ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ရႈမွတ္ဆင္ျခင္ျခင္းျဖင့္ ၀ိပႆ နာဉာဏ္စဥ္မ်ား အဆင့္ဆင့္တက္လာပါမည္။ အဆင့္အျမင့္ဆုံး မဂ္ပညာ ဖိုလ္ပညာမ်ား ျပည့္စုံလာႏိုင္ပါသည္။ ထိုသို႔ အဆင့္အျမင့္ဆုံး ပညာဉာဏ္မ်ား ျပည့္စုံလာျခင္းသည္ သည္းခံျခင္း ခႏၱီတရားေၾကာင့္ ပင္မဟုတ္ပါေလာ။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က သည္းခံျခင္းသည္ ျမတ္ေသာ အက်င့္တည္းဟု ေဟာေတာ္မူပါသည္။
{နိဗၺာန္သည္ အျမတ္ဆုံးခ်မ္းသာ၊}
လူ႔ခ်မ္းသာ နတ္ခ်မ္းသာ ျဗဟၼာ့ခ်မ္းသာတို႔သည္ မည္မွ်ပင္ ခ်မ္းသာသည္ျဖစ္ေစ ခ်မ္းသာစစ္ ခ်မ္းသာမွန္မဟုတ္ပါ။ အိုျခင္း နာျခင္း ေသျခင္း စိုးရိမ္ပူေဆြးျခင္းတရားတို႔ျဖင့္ အျမဲတမ္း ရစ္ပတ္ေႏွာင္ဖြဲ႔ ေနသည္။ မတည္မၿမဲ ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲတတ္ေသာ သေဘာရွိသည္။ ယေန႔ သူေ႒းျဖစ္ေသာ္လည္း ေနာက္ေန႔ ေခြးျဖစ္ခ်င္ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။
အဆင့္အျမင့္ဆုံးျဗဟၼာမင္းႀကီး ဘ၀မွ ေအာက္တန္းစား အပါ ယ္ဘုံသို႔လည္း ေရာက္ခ်င္ေရာက္သြားႏိုင္သည္(တိုက္ရိုက္တန္းဆင္းသြားျခင္းမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ပါ လူ႔ျပည္ နတ္ျပည္မွတစ္ဆင့္ အပါယ္ဘုံသို႔ ဆင္းသြားႏိုင္သည္)။ နိဗၺာန္မေရာက္ေသးသမွ် အိုနာေသဆင္းရဲ ဒုကၡတို႔မွ မလြတ္သကဲ့သို႔ အပါယ္ေဘး၊ ကပ္ႀကီးသုံးပါးေဘး၊ ရန္သူမ်ိဳးငါးပါးေဘးတို႔မွလည္း စိတ္မခ်ရပါ။ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ရရွိမွသာလွ်င္ ဆင္းရဲဒုကၡအေပါင္းမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာ ဘုရားက နိဗၺာန္ခ်မ္းသာသည္သာ အျမတ္ဆုံးခ်မ္းသာဟု ေဟာေတာ္မူပါသည္။
သူတစ္ပါးကို သတ္ျဖတ္သူသည္ ကိေလသာတို႔ကို ႏွင္ထုတ္တတ္ေသာ ရဟန္းမဟုတ္၊
သူတစ္ပါးအသက္ကို သတ္ျဖတ္ျခင္း အမႈသည္ ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ လုံးလုံးမအပ္စပ္ေသာ အမႈပါတည္း။
ကိုယ္တိုင္ တိုက္တြန္း ခ်ီးမြမ္း စိတ္တူဆိုသည့္အတိုင္း သူတစ္ပါး အသက္ကို ကိုယ္တိုင္လည္း မသတ္ရပါ။ သူတစ္ပါးကိုလည္း မသတ္ခိုင္းရပါ။ သူတစ္ပါးတို႔က သတ္ျဖတ္ညွင္းဆဲေနသည္ကိုလည္း မခ်ီးမႊမ္းရပါ။ သူတစ္ပါးတို႔က အသက္သတ္ျဖတ္ျခင္းကိုလည္း သေဘာမတူရပါ။ သူတစ္ပါးအသက္ကို သတ္ျဖတ္ျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ပါတိေမာက္ပါဠိေတာ္ႀကီး၌ အဆင့္ဆင့္ အက်ယ္တစ္၀င့္ ေဟာၾကားေတာ္မူပါသည္။ သူတစ္ပါးအသက္ကို သတ္ျဖတ္ေနသမွ် သီလမျပည့္စုံ။ သီလမျပည့္ စုံလွ်င္ သမာဓိမရ။ သမာဓိမရလွ်င္ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ႏွင့္ ေ၀းပါမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ေဒသနာကို ညႊန္ျပစဥ္မွာပင္ အက်ဥ္းအားျဖင့္ ဆုံးမေတာ္မူပါသည္။
သူတစ္ပါးကို ညွင္းဆဲသူသည္ ကိေလသာတို႔မွ ၿငိမ္းေအးၿပီးသူ သမဏမဟုတ္၊
သမဏဆိုသည္မွာ ကိေလသာတို႔မွ ၿငိမ္းေအးၿပီးသူ ၿငိမ္းေအးေအာင္ က်င့္ၾကံေနသူမ်ားကို ဆိုလုိပါသည္။ သူတစ္ပါးကို ညွင္းဆဲသည္ဆိုရာ၌ သူတစ္ပါး ထိခိုက္နစ္နာေအာင္၊ ဒဏ္ရာအနာတရျဖစ္ေစ ေအာင္ ညွင္းဆဲျခင္းကိုသာ ဆိုလိုသည္မဟုတ္ပါ။ သူတစ္ပါးတို႔ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ ကိုယ္အမူရာျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ႏႈတ္အမူရာျဖင့္ျဖစ္ေစ လုပ္ေဆာင္ျခင္းကိုလည္း ညွင္းဆဲျခင္းဟုပင္ ဆိုလုိပါသည္။ ရဟန္းေတာ္အ ခ်င္းခ်င္း တစ္ပါးက တစ္ပါးကို အေနရအထိုင္ရခက္ေအာင္ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ ပူးပူးကပ္ကပ္တိုးေ၀ွ႔ေနထိုင္ျခင္း၊ ထိကပါး ရိကပါး ေစာင္းခ်ိတ္ေျပာဆိုျခင္းစသည္တို႔သည္ သူတစ္ပါး စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ ညွင္း ဆဲႏွိပ္စက္ျခင္း မည္ပါသည္။
(၂) သဗၺပါပႆ အကရဏံ၊ ကုသလႆ ဥပသမၸဒါ၊
သစိတၱ ပရိေယာဒပနံ၊ ဧတံ ဗုဒၶါန သာသနံ။
မေကာင္းမႈ ဟူသမွ်ကို မျပဳလုပ္ရာ။
ေကာင္းမႈဟူသမွ်ကို ျပည့္စံုေစရာ၏။
မိမိစိတ္ကို သန္႔ရွင္း ျဖဴစင္ေစရာ၏။
ဤသည္ကား ဘုရားရွင္တို႔၏ အဆံုးအမေတာ္ေပတည္း။
(မေကာင္းမႈကို မလုပ္နဲ႔၊ေကာင္းမႈကို လုပ္၊
စိတ္ကို ျဖဴျဖဴစင္စင္ထား၊အဲဒါ ဘုရားရွင္တုိင္းရဲ့ အဆုံးအမဘဲ။)
အဓိပၸါယ္
(က)မေကာင္းမႈမွန္သမွ် မျပဳလုပ္ရ။
(ခ)ေကာင္းမႈမွန္သမွ် ျပည့္စုံေအာင္ျပဳလုပ္ပါ။
(ဂ)မိမိစိတ္ကေလး ျဖဴေဖြး စင္ၾကယ္ေအာင္ျပဳလုပ္ပါ။
မေကာင္းမႈမွန္သမွ် မျပဳလုပ္ရ
မေကာင္းမႈဟူသည္ ကာယဒုစရိုက္သုံးပါး၊ ၀စီဒုစရိုက္ေလးပါး၊ မေနာဒုစရိုက္သုံးပါးပင္ျဖစ္သည္။ ကာယဒုစရိုက္သုံးပါးဆိုသည္မွာ-
(က)သူ႔အသက္ကိုသတ္ျဖတ္ျခင္း။
(ခ)သူတစ္ပါး ပစၥည္းကို မတရားယူ ျခင္း။
(ဂ)သူတစ္ပါး သားမယားကို လြန္က်ဴးေစာ္ကားျခင္းတို႔ျဖစ္ပါသည္။
၀စီဒုရိုက္ေလးပါးဆိုသည္မွာ
(က)လိမ္ညာေျပာဆိုျခင္း။
(ခ)သူတစ္ပါးတို႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာပ်က္ျပားေအာင္ ကုန္းတိုက္ျခင္း။
(ဂ)ၾကမ္း တမ္းယုတ္မာေသာစကားကိုေျပာဆိုျခင္း။ (ဃ)အက်ိဳးမဲ့စကားကို ေျပာဆိုျခင္းတို႔ျဖစ္ပါသည္။
မေနာဒုစရိုက္သုံးပါးဆိုသည္မွာ
(က)သူတစ္ပါးပစၥည္းကို ကိုယ့္ပစၥည္းျဖစ္ေအာင္ မေကာင္းၾကံျခင္း။
(ခ)အျခားသူမ်ားကုိ ေသေၾကပ်က္စီးေစလုိျခင္း။
(ဂ)မွားယြင္း ေသာ အယူကို ခံယူျခင္းတို႔ျဖစ္ပါသည္။
ယင္းဒုစရိုက္မ်ားကို က်ဴးလြန္ျခင္းေၾကာင့္ လက္ရွိဘ၀မွာပင္ ေနာင္တတစ္ဖန္ပူပန္ျခင္း၊ သူတစ္ပါးတို႔၏ လက္စားေျခမႈကို ခံယူျခင္း၊ မင္းျပစ္မင္းဒဏ္ခံရျခင္းစေသာ ဆိုးက်ိဳးမ်ားကိုခံစားရႏိုင္ပါသည္။ ဘ၀အဆက္ဆက္၌လည္း ၀ဋ္ေကၽြးမကုန္မခ်င္း ထိုက္သင့္ေသာ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ိဳးစုံတို႔ကို ခံစားရျခင္းဟူေသာ ဆိုးက်ိဳးမ်ားကို ခံစားရႏိုင္ပါသည္။
ေကာင္းမႈမွန္သမွ်ျပဳလုပ္ၾကပါ
ေကာင္းမႈကုသိုလ္ဟုဆိုရာတြင္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိပါသည္။ မိမိတို႔ အဆင္ေျပနိဳင္ေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ားကို မျဖစ္မေနျပဳလုပ္ရမည္ျဖစ္ပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း မိမိဘ၀တစ္ ေလွ်ာက္လုံး အကုသိုလ္မ်ားႏွင့္သာ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကသည္။ အကုသိုလ္မ်ားကိုသာ ေန႔စဥ္လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္တည္း။ လူတိုင္း လူတိုင္း ေဆးမေသာက္ခ်င္ေသာ္လည္း ေရာဂါေပ်ာက္ကင္းေရးအတြက္ ေဆးေသာက္ၾကရသကဲ့သို႔ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ားကို မလုပ္ခ်င္ေသာ္လည္း ေပေတၿပီးလုပ္ၾကရသည္။ ျပဳလုပ္ရင္းျပဳလုပ္ရင္း စိတ္ပါလာၾကရပါသည္။ မိမိစိတ္ကို ျပဳျပင္ဆုံးမ၍ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ လမ္းေၾကာင္းေပၚေရာက္ေအာင္ တင္ေပးၾကရသည္။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ားမွာ ပါရမီဆယ္ပါး၊ ပုညကိရိယ၀တၳဳဆယ္ပါး၊ သုစရိုက္ဆယ္ပါးတို႔ျဖစ္ပါသည္။ သုစရိုက္ဆယ္ပါးဆိုသည္မွာ ေဖၚျပပါ ဒုစရုိက္ဆယ္ ပါးတို႔ကို မျပဳလုပ္မိေအာင္ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းသီလတို႔ပင္ျဖစ္ပါသည္။
ပါရမီဆယ္ပါးဆိုသည္မွာ
(က)ဒါနပါရမီ-အလွဴေပးျခင္း။
(ခ)သီလပါရမီ-ကိုယ္က်င့္သီလေဆာက္တည္ျခင္း။
(ဂ)ေနကၡမၼပါရမီ-ေတာထြက္ျခင္း(စည္းစိမ္ဥစၥာ အဂၤါေျခလက္တို႔ကို စြန္႔လႊတ္၍ အနစ္နာခံ ျခင္း)။(ဃ)ပညာပါရမီ-အသိအလိမၼာ ဉာဏ္ပညာျဖင့္ ေလာက၏ေကာင္းက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ျခင္း။ (င)၀ီရိယပါရမီ-ႀကီးမားရဲရင့္ေသာ ဇြဲလုံ႔လျဖင့္ ေလာက၏ေကာင္းက်ိဳးကိုေဆာင္ရြက္ျခင္း။ (စ)ခႏၱီပါရမီ- သည္းခံျခင္းျဖင့္ ေလာက၏ေကာင္းက်ိဳးကိုေဆာင္ရြက္ျခင္း။
(ဆ)သစၥာပါရမီ-မွန္ကန္ေသာ သစၥာစကားျဖင့္ ေလာက၏ေကာင္းက်ိဳးကိုေဆာင္ရြက္ျခင္း။ (ဇ)အဓိ႒ာနပါရမီ-အဓိ႒ာန္ျပဳျခင္းျဖင့္ ေလာက၏ ေကာင္းက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ျခင္း။ (စ်)ေမတၱာပါရမီ-သတၱ၀ါအနႏၱအေပၚ အညီအမွ်ေမတၱာထားျခင္းျဖင့္ ေလက၏ေကာင္းက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ျခင္း။
(ည)ဥေပကၡာပရမီ-ခ်စ္သည္လည္းမဟုတ္ မုန္းသည္လည္း မဟုတ္ေသာ ဥေပကၡာတရားျဖင့္ ေလာက၏ေကာင္းက်ိဳးကိုေဆာင္ရြက္ျခင္းတို႔ျဖစ္ပါသည္။
ပုညကိရိယ၀တၳဳဆယ္ပါးဆိုသည္မွာ
(က)ဒါန-အလွဴေပးျခင္း။
(ခ)သီလ-ကိုယ္က်င့္သီလမပ်က္ေအာင္ထိန္းျခင္း။
(ဂ)ဘာ၀နာ-သမထဘာ၀နာ ၀ိပႆနာဘာ၀နာႏွစ္မ်ိဳးကို အားထုတ္ျခင္း။
(ဃ)အပစာယန- ရတနာသုံးပါး ဆရာသမားမိဘႀကီးသူမ်ားကို ရိုေသျခင္း။
(င)ေ၀ယ်ာ၀စၥ- အမ်ားေကာင္းက်ိဳး ေဆာင္ရြက္ျခင္း။
(စ)ပတၱိဒါန- ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ားကို အမွ်ေပးေ၀ျခင္း။
(ဆ)ပတၱာႏုေမာဒန- ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈ အမွ်ေပးေ၀ျခင္းမ်ားကို သာဓုေခၚျခင္း။
(ဇ)ဓမၼႆ၀န-တရားေတာ္ကိုနာယူျခင္း။
(စ်)ဓမၼေဒသနာ-တရားေဒသနာေဟာျခင္း။
(ည)ဒိ႒ိဇုကမၼ- အယူကို ေျဖာင့္မွန္ေအာင္ယူျခင္းတို႔ျဖစ္ပါသည္။
ေဖၚျပပါကုသိုလ္ ေကာင္းမႈအမ်ိဳးအစား သုံးဆယ္တို႔တြင္ တူညီေနေသာ အခ်က္မ်ားလည္း ရွိပါသည္။ပါရမီကုသိုလ္ျဖစ္လိုသူမ်ား ပါရမီဆယ္ပါးကို က်င့္ၾကံၾကရုံသာ ျဖစ္ပါသည္။
မိမိတို႔ စိတ္ကေလးျဖဴေဖြးစင္ၾကယ္ေအာင္ထား
ေလာကီအာရုံကာမဂုဏ္တို႔၌သာ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနတတ္ေသာ မိမိတို႔စိတ္ကေလးသည္ အျမဲညစ္ပတ္ေပၾကံေနတတ္သည္။ ယင္းစိတ္ကေလးကို ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ျခင္း၊ အထူးသျဖင့္ တရားနာယူ ျခင္း၊ တရားအားထုတ္ျခင္းတည္းဟူေသာ ဓမၼေရစင္ျဖင့္ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရမည္။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳစဥ္ တဒဂၤအခိုက္အတန္႔ေလးမွာပင္ ကိေလသာအညစ္အေၾကး ကင္းေ၀းစင္ၾကယ္ မႈ၊ စိတ္ထားျဖဴစင္ေဖြးလက္မႈမ်ားကိုခ်က္ခ်င္းေပးစြမ္းနိဳင္သည္။ တရားဓမၼကို အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ အားထုတ္နိဳင္ေလေလ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ စိတ္ထားျဖဴစင္ေဖြးလက္ေလေလျဖစ္ပါသည္။ တရားထူးတရားျမတ္ ကို ထိုးထြင္းသိျမင္လာသည့္အခါ တြင္ စိတ္ကိုအျမဲညစ္ပတ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္တတ္ေသာကိေလသာမ်ား လုံး၀ကင္းစင္သြားပါေတာ့သည္။ စိတ္ကေလး ပကတိျဖဴစင္သြားပါေတာ့သည္။
အဘယ့္ေၾကာင့္ မေကာင္းမႈေရွာင္၊ေကာင္းမႈေဆာင၊္ ျဖဴေအာင္စိတ္ကိုထားရပါသနည္း။ မေကာင္းမႈကိုျပဳသည့္အတြက္ မိမိတို႔ဘ၀အဆက္ဆက္ မလုိခ်င္ပါဘဲႏွင့္ ရေနတတ္ေသာ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ားကို ၾကဳံေတြ႔ခဲ့ရပါသည္။ အိုနာေသဆင္းရဲမ်ားႏွင့္ စိုးရိမ္ပူေဆြး ငိုေၾကြးျခင္း ျပင္းစြာဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ျခင္းစေသာ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ားပင္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုဆင္းရဲဒုကၡမ်ားသည္ မိမိတို႔ မလိုခ်င္မေတာင့္တပါပဲ ရလာ ေသာအေၾကာင္းတရား၏ အက်ိဳးဆက္မ်ားသာတည္း။
ေကာင္းမႈကုသိုလ္မျပဳသည့္အတြက္ အထူးသျဖင့္ ဒါနေကာင္းမႈ မျပဳသည့္အတြက္ လိုခ်င္တာကို မရသည့္ဆင္းရဲဒုကၡ ၾကဳံရတတ္ျပန္ပါသည္။ ဘ၀မ်ားစြာသံသရာတြင္ ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့ ငတ္ျပတ္မႈမ်ား သည္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ မျပဳသည့္အတြက္ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ပါသည္။မေကာင္းမႈကို ျပဳလုပ္သည့္အတြက္ ဆင္းရဲမ်ိဳးစုံ ၾကဳံေတြ႔ရျခင္းသည္ မလိုခ်င္ဘဲရလာေသာ ဒုကၡတည္း။ ေကာင္းမႈကုသိုလ္မျပဳသည့္အ တြက္ ခ်ိဳ႕တဲ့ဆင္းရဲျခင္းသည္ လိုခ်င္တာကိုမရသည့္ ဒုကၡတည္း။ ယင္းဒုကၡႏွစ္မ်ိဳးအနက္ မည္သည့္ဒုကၡက ပို၍ဆင္းရဲပါသနည္း။ မလိုခ်င္ပါဘဲ ရလာေသာ ဒုကၡက ပို၍ဆင္းရဲပါသည္။
အဘယ့္ေၾကာင့္ဆို ေသာ္ လိုခ်င္၍ရလာေသာ လိုခ်င္တပ္မက္စြာ ရွာေဖြထားေသာ စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ားသည္ မလိုခ်င္ဘဲရလာေသာ ေရာဂါေ၀ဒနာႏွင့္ ေဘးအႏၱရာယ္မ်ားေၾကာင့္ တစ္ခဏႏွင့္ပင္ ကုန္ခ်င္ကုန္သြားႏိုင္သည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ မေကာင္းမႈမွန္သမွ် မျပဳလုပ္ၾကရန္၊ ေကာင္းမႈမွန္သမွ် ျပဳလုပ္ၾကရန္ ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔ၾကားေတာ္မူပါသည္။
အဘယ့္ေၾကာင့္ မိမိတို႔စိတ္ကေလး ျဖဴေဖြးစင္ၾကယ္ေအာင္ ထားသင့္ပါသနည္း။ လူတို႔သည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဘ၀သံသရာအဆက္ဆက္၌ စိတ္ရိုင္းစိတ္မိုက္၊ စိတ္ဆိုးစိတ္ညစ္မ်ားျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ ခဲ့ၾကပါသည္။ စိတ္ကေလး ျဖဴေဖြးစင္ၾကယ္ေသာ အခ်ိန္ကား အလြန္နည္းပါးလွပါသည္။ စိတ္ဆိုးစိတ္မိုက္မ်ားေၾကာင့္ ဘ၀သံသရာအဆက္ဆက္ ဆင္းရဲမ်ိဳးစုံႏွင့္ လုံးေထြးရစ္ပတ္ကာ ရွည္လွ်ားလွေသာ သံသရာခရီးကို ဆက္ခဲ့ၾကရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူမိုက္အဖို႔ သံသရာသည္ ရွည္လွ်ားလွ၏ဟု ဘုရားရွင္ေဟာၾကားပါသည္။ လူမိုက္မ်ား သံသရာခရီးရွည္ရာ၌ အဆိုးဆုံးသံသရာသည္သာ သူ႔အတြက္အလြန္ ရွည္လွ်ားလွပါ၏။ ေကာင္းရာသုဂတိ သံသရာသည္ကား ထိုလူမိုက္အတြက္ အလြန္နည္းပါးလွပါ၏။ ေကာင္းရာသုဂတိသံသရာ၌ လည္ပတ္ေနရသည္ဆိုေသာ္ျငားလည္း အမွန္တကယ္ေကာင္းသည္ဟု ျမတ္ စြာဘုရား ခ်ီးမႊမ္းေတာ္မမူ။ အိုနာေသ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ားႏွင့္ လုံးေထြးရစ္ပတ္ေနေသာ ဘ၀သံသရာကို တစ္စကၠန္႔မွ်ပင္ ေကာင္းသည္ဟု ဘုရားခ်ီးမႊမ္းေတာ္မမူ။ အိုနာေသကင္းေသာ အလုံးစုံေသာ ဘုံဘ၀တို႔ ၏ ဆင္းဒုကၡမွလြတ္ေသာ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာသည္သာ အေကာင္းဆုံးအျမတ္ဆုံးျဖစ္သည္။ မိမိတို႔စိတ္ကေလး ျဖဴေဖြးစင္ၾကယ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေလ့က်င့္ရင္း တစ္ဆင့္ထက္တစ္ဆင့္ ျမင့္သည္ထက္ျမင့္ေသာ မဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္ နိဗၺာန္ကို ဧကန္မုခ် ရရွိႏိုင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ဘုရားရွင္က မိမိတို႔စိတ္ကေလး ျဖဴေဖြးစင္ၾကယ္ေအာင္ထားရန္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူပါသည္။
(၃) အႏူပ၀ါေဒါ အႏူပဃာေတာ၊ ပါတိေမာေကၡ စ သံ၀ေရာ။
မတၱညဳတာ စ ဘတၱသၼိ ံ၊ ပႏၱဥၥ သယနာသနံ၊
အဓိစိေတၱ စ အာေယာေဂါ၊ ဧတံ ဗုဒၶါန သာသနံ။ .. ။
သူတပါးကို မစြပ္စြဲ မျပစ္မွားရာ။သူတပါးကို မညွဥ္းဆဲ မႏွိပ္စက္ရာ။ျမတ္ေသာသီလ၌
ေစာင့္စည္း လံုျခံဳရာ၏။စားသံုးဖြယ္၌ ပမာဏကို သိရာ၏။
အစြန္အဖ်ား ေက်ာင္းအိပ္ရာ၌ ေနရာ၏။ထူးျမတ္ေသာစိတ္၌ လြန္စြာ အားထုတ္ရာ၏။ဤသည္ကား ဘုရားရွင္တို႔၏ အဆံုးအမေတာ္ေပတည္း။
အဓိပၸါယ္ =
(က)သူတစ္ပါးကို မကဲ့ရဲ႕ မစြပ္စြဲရျခင္း။
(ခ)သူတစ္ပါးကို မႏွိပ္စက္ရျခင္း။
(ဂ)ပါတိေမာကၡသံ၀ရသီလကို ေစာင့္စည္းျခင္း။
(ဃ)အစာ အဟာရ၌ အတိုင္းအရွည္ကိုသိျခင္း။
(င)ရြာနီးေက်ာင္း ၌မေန ေတာေက်ာင္း၌ေနရျခင္း။
(စ)လြန္ျမတ္ေသာ မဂ္၏ေရွ႕သြားျဖစ္ေသာ စိတ္ကိုျဖစ္ေစရျခင္းတို႔သည္ ဘုရားတိုင္းညႊန္ျပေသာ အဆုံးအမၾသ၀ါဒျဖစ္သည္။
ရဟန္းေတာ္တို႔မည္သည္ သူတစ္ပါးကို မကဲ့ ရဲ႕မစြပ္စြဲရပါ။ တည့္တိုးျဖစ္ေစ၊ သြယ္၀ိုက္၍ျဖစ္ေစ ေစာင္းခ်ိတ္၍ျဖစ္ေစ မကဲ့ရဲ႕မစြပ္စြဲရပါ။ အကယ္၍ မိမိက အရိယာတစ္ပါးကို ကဲ့ရဲ႕စြပ္စြဲမိပါက အျပစ္ႀကီးေလးရုံသာမက စ်ာန္မဂ္ဖိုလ္ပင္မရႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေသာတာပန္ျဖစ္ၿပီးသူပင္ သကဒါဂါမ္အဆင့္သို႔ မေရာက္နိဳင္ေတာ့ပါ။ ပဥၥာနႏၱရိယကံႀကီးႏွင့္ ဆင္တူပါသည္။ သို႔ေသာ္ အရိယာတစ္ပါးကို စြပ္စြဲကဲ့ရဲ႕မိသူသည္ ၀န္ခ်ေတာင္းပန္လွ်င္ စ်ာန္မဂ္ဖိုလ္ ရႏိုင္ပါ ေသးသည္။ ပဥၥာနႏၱရိယ ကံႀကီးတို႔ကား ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ေသာ္လည္း စ်ာန္မဂ္ဖိုလ္ မရႏိုင္ေတာ့ပါ။
ပါတိေမာကၡသံ၀ရသီလကို မႀကိဳးေပါက္ေအာင္ ေစာင့္ထိမ္းရပါမည္။ အလြန္ေသးငယ္သည္ဟုထင္ရေသာ ဒုကၠဋ္အာပတ္အျပစ္ကေလးမ်ားကပင္ စ်ာန္မဂ္ဖိုလ္ကိုတားဆီးတတ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက ေသးငယ္သည္ဟုထင္ရေသာ အျပစ္မ်ားကိုပင္ ေဘးကဲ့သို႔ရႈျမင္လွ်က္ အသက္ထက္ဆုံး ေရွာင္ၾကဥ္ရန္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူပါသည္။
အစာအာဟာရကို ဘုဥ္းေပးသုန္းေဆာင္ရာတြင္လည္း ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ သင့္တင့္မွ်တရုံ အတိုင္းအရွည္ပမာဏႏွင့္ ဘုဥ္းေပးသုန္းေဆာင္ရမည္။ ေမတၱာႏွင့္ယွဥ္ေသာစိတ္ကို ျဖစ္ေစ၍လည္းေကာင္း တရားႏွလုံးသြင္း၍လည္းေကာင္းဘုဥ္းေပးသုန္းေဆာင္ရပါမည္။ အတိုင္းထက္အလြန္ ဘုဥ္းေပးမိလွ်င္ ခႏၶာကိုယ္ေလးလံထိုင္းမႈိင္းကာ တရားအားထုတ္မႈ၌ သမာဓိရဖို႔ မလြယ္ကူေတာ့ပါ။ တရားလက္လြတ္ ဘုဥ္းေပးသုန္းေဆာင္မိလွ်င္ ဣဏပရိေဘာဂ(ေၾကြးယူ၍ သုန္းေဆာင္ျခင္း)ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္က မိမိဘုဥ္းေပးေသာ အစာအာဟာရသည္ ရဲရဲေတာက္ပူေလာင္ေသာ သံေတြသံခဲကဲ့သို႔ မျဖစ္ေစဖို႔ ေလးေလးနက္နက္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူပါသည္။
ရြာနီးေက်ာင္း၌ မေနပဲေတာေက်ာင္း၌ေနရန္မိန္႔ၾကားေတာ္မူရျခင္းအေၾကာင္းရင္းမွာ ေတာအရပ္သည္ ဆိတ္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းသျဖင့္ တရားထူးတရားျမတ္လွ်င္ျမန္စြာ ရေစျခင္းငွါလည္းေကာင္း၊ လူတို႔ႏွင့္ မေရာမယွက္ သီးသန္႔ေနရသည့္အတြက္ လူမႈဒုကၡမ်ား စိုးရိမ္ပူပန္မႈမ်ား မကူးစက္ေစျခင္းငွါလည္းေကာင္း၊ သာယာတပ္မက္ဘြယ္ရာ အာရုံငါးပါးကာမဂုဏ္တရားတို႔ႏွင့္ ကင္းေ၀းေစျခင္းငွါလည္းေကာင္း ဘုရားရွင္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူျခင္းျဖစ္ပါသည္။
မဂ္၏ေရွ႕သြားျဖစ္ေသာစိတ္ မဂ္ႏွင့္ယွဥ္ေသာစိတ္ ျဖစ္ေစရန္ မဂၢင္ရွစ္ပါး အက်င့္တရားကို ႀကိဳးစားပြားမ်ားျခင္းျဖင့္ နိဗၺာန္ကို လွ်င္ျမန္စြာ မ်က္ေမွာက္ျပဳနိဳင္ပါသည္။ နိဗၺာန္သို႔ လွ်င္ျမန္စြာ မ်က္ေမွာက္ ျပဳႏိုင္မွသာ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ပါမည္။ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္မႈခ်မ္းသာ ၀ိမုတၱိသုခသည္ သာသနာေတာ္ျမတ္ႀကီး၏ တစ္ခုတည္းေသာ အႏွစ္သာရသာတည္း။ ထို၀ိမုတၱိသုခပန္း တိုင္သို႔ မေရာက္ ေရာက္ေအာင္ ဗုဒၶဘာသာတိုင္း ခ်ီတက္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးတိုင္း ဆုံးမညႊန္ၾကားေတာ္မူေသာ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္စည္းကမ္းခ်က္မ်ားကို လိုက္နာက်င့္သုံးျခင္းျခင့္ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူအားလုံးသည္ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲ မွလြတ္ေျမာက္မႈ ၀ိမုတၱိသုခခ်မ္းသာကို ဧကန္ပိုင္ပိုင္ရရွိနိဳင္ပါေၾကာင္း နိဗၺာန္အက်ိဳးေမွ်ာ္၍ ႏိႈးေဆာ္လိုက္ရပါေတာ့သည္။
အစြန္အဖ်ား ေက်ာင္းအိပ္ရာ၌ ေနရာ၏။ထူးျမတ္ေသာစိတ္၌ လြန္စြာ အားထုတ္ရာ၏။ဤသည္ကား ဘုရားရွင္တို႔၏ အဆံုးအမေတာ္ေပတည္း။
အဓိပၸါယ္ =
(က)သူတစ္ပါးကို မကဲ့ရဲ႕ မစြပ္စြဲရျခင္း။
(ခ)သူတစ္ပါးကို မႏွိပ္စက္ရျခင္း။
(ဂ)ပါတိေမာကၡသံ၀ရသီလကို ေစာင့္စည္းျခင္း။
(ဃ)အစာ အဟာရ၌ အတိုင္းအရွည္ကိုသိျခင္း။
(င)ရြာနီးေက်ာင္း ၌မေန ေတာေက်ာင္း၌ေနရျခင္း။
(စ)လြန္ျမတ္ေသာ မဂ္၏ေရွ႕သြားျဖစ္ေသာ စိတ္ကိုျဖစ္ေစရျခင္းတို႔သည္ ဘုရားတိုင္းညႊန္ျပေသာ အဆုံးအမၾသ၀ါဒျဖစ္သည္။
ရဟန္းေတာ္တို႔မည္သည္ သူတစ္ပါးကို မကဲ့ ရဲ႕မစြပ္စြဲရပါ။ တည့္တိုးျဖစ္ေစ၊ သြယ္၀ိုက္၍ျဖစ္ေစ ေစာင္းခ်ိတ္၍ျဖစ္ေစ မကဲ့ရဲ႕မစြပ္စြဲရပါ။ အကယ္၍ မိမိက အရိယာတစ္ပါးကို ကဲ့ရဲ႕စြပ္စြဲမိပါက အျပစ္ႀကီးေလးရုံသာမက စ်ာန္မဂ္ဖိုလ္ပင္မရႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေသာတာပန္ျဖစ္ၿပီးသူပင္ သကဒါဂါမ္အဆင့္သို႔ မေရာက္နိဳင္ေတာ့ပါ။ ပဥၥာနႏၱရိယကံႀကီးႏွင့္ ဆင္တူပါသည္။ သို႔ေသာ္ အရိယာတစ္ပါးကို စြပ္စြဲကဲ့ရဲ႕မိသူသည္ ၀န္ခ်ေတာင္းပန္လွ်င္ စ်ာန္မဂ္ဖိုလ္ ရႏိုင္ပါ ေသးသည္။ ပဥၥာနႏၱရိယ ကံႀကီးတို႔ကား ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ေသာ္လည္း စ်ာန္မဂ္ဖိုလ္ မရႏိုင္ေတာ့ပါ။
ပါတိေမာကၡသံ၀ရသီလကို မႀကိဳးေပါက္ေအာင္ ေစာင့္ထိမ္းရပါမည္။ အလြန္ေသးငယ္သည္ဟုထင္ရေသာ ဒုကၠဋ္အာပတ္အျပစ္ကေလးမ်ားကပင္ စ်ာန္မဂ္ဖိုလ္ကိုတားဆီးတတ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက ေသးငယ္သည္ဟုထင္ရေသာ အျပစ္မ်ားကိုပင္ ေဘးကဲ့သို႔ရႈျမင္လွ်က္ အသက္ထက္ဆုံး ေရွာင္ၾကဥ္ရန္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူပါသည္။
အစာအာဟာရကို ဘုဥ္းေပးသုန္းေဆာင္ရာတြင္လည္း ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ သင့္တင့္မွ်တရုံ အတိုင္းအရွည္ပမာဏႏွင့္ ဘုဥ္းေပးသုန္းေဆာင္ရမည္။ ေမတၱာႏွင့္ယွဥ္ေသာစိတ္ကို ျဖစ္ေစ၍လည္းေကာင္း တရားႏွလုံးသြင္း၍လည္းေကာင္းဘုဥ္းေပးသုန္းေဆာင္ရပါမည္။ အတိုင္းထက္အလြန္ ဘုဥ္းေပးမိလွ်င္ ခႏၶာကိုယ္ေလးလံထိုင္းမႈိင္းကာ တရားအားထုတ္မႈ၌ သမာဓိရဖို႔ မလြယ္ကူေတာ့ပါ။ တရားလက္လြတ္ ဘုဥ္းေပးသုန္းေဆာင္မိလွ်င္ ဣဏပရိေဘာဂ(ေၾကြးယူ၍ သုန္းေဆာင္ျခင္း)ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္က မိမိဘုဥ္းေပးေသာ အစာအာဟာရသည္ ရဲရဲေတာက္ပူေလာင္ေသာ သံေတြသံခဲကဲ့သို႔ မျဖစ္ေစဖို႔ ေလးေလးနက္နက္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူပါသည္။
ရြာနီးေက်ာင္း၌ မေနပဲေတာေက်ာင္း၌ေနရန္မိန္႔ၾကားေတာ္မူရျခင္းအေၾကာင္းရင္းမွာ ေတာအရပ္သည္ ဆိတ္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းသျဖင့္ တရားထူးတရားျမတ္လွ်င္ျမန္စြာ ရေစျခင္းငွါလည္းေကာင္း၊ လူတို႔ႏွင့္ မေရာမယွက္ သီးသန္႔ေနရသည့္အတြက္ လူမႈဒုကၡမ်ား စိုးရိမ္ပူပန္မႈမ်ား မကူးစက္ေစျခင္းငွါလည္းေကာင္း၊ သာယာတပ္မက္ဘြယ္ရာ အာရုံငါးပါးကာမဂုဏ္တရားတို႔ႏွင့္ ကင္းေ၀းေစျခင္းငွါလည္းေကာင္း ဘုရားရွင္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူျခင္းျဖစ္ပါသည္။
မဂ္၏ေရွ႕သြားျဖစ္ေသာစိတ္ မဂ္ႏွင့္ယွဥ္ေသာစိတ္ ျဖစ္ေစရန္ မဂၢင္ရွစ္ပါး အက်င့္တရားကို ႀကိဳးစားပြားမ်ားျခင္းျဖင့္ နိဗၺာန္ကို လွ်င္ျမန္စြာ မ်က္ေမွာက္ျပဳနိဳင္ပါသည္။ နိဗၺာန္သို႔ လွ်င္ျမန္စြာ မ်က္ေမွာက္ ျပဳႏိုင္မွသာ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ပါမည္။ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္မႈခ်မ္းသာ ၀ိမုတၱိသုခသည္ သာသနာေတာ္ျမတ္ႀကီး၏ တစ္ခုတည္းေသာ အႏွစ္သာရသာတည္း။ ထို၀ိမုတၱိသုခပန္း တိုင္သို႔ မေရာက္ ေရာက္ေအာင္ ဗုဒၶဘာသာတိုင္း ခ်ီတက္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးတိုင္း ဆုံးမညႊန္ၾကားေတာ္မူေသာ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္စည္းကမ္းခ်က္မ်ားကို လိုက္နာက်င့္သုံးျခင္းျခင့္ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူအားလုံးသည္ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲ မွလြတ္ေျမာက္မႈ ၀ိမုတၱိသုခခ်မ္းသာကို ဧကန္ပိုင္ပိုင္ရရွိနိဳင္ပါေၾကာင္း နိဗၺာန္အက်ိဳးေမွ်ာ္၍ ႏိႈးေဆာ္လိုက္ရပါေတာ့သည္။
ေက်ာ္မိုးလြင္
0 comments:
Post a Comment