ေလာကၾကီးကုိေစာင့္ေလွ်ာက္ေသာတရားႏွစ္ပါး
ဟိရီ ဩတၱပၸ ေနာက္တစ္ခုက ဟိရီ ဩတၱပၸ၊ 'ဟိရီ' ဆိုတာ ရွက္တာ၊ စက္ဆုပ္တာ၊'ဩတၱပၸ' ဆိုတာ ေၾကာက္လန္႔တာ၊ ရွက္တယ္ စက္ဆုပ္တယ္ဆိုတာ ဘာကို ေျပာတာတုံုးဆိုရင္ မဟုတ္တာ လုပ္ရမွာ ရွက္တယ္၊ လိမ္ေျပာရမွ ရွက္တယ္၊ မေကာင္းတာ လုပ္ရမွာ ရွက္တယ္၊ လူ ရွိရွိ, မရွိရွိ ရွက္တဲ့လူက ရွက္တာပဲ၊
ဟိရီ ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရွက္တာ၊ ကိုယ့္သိကၡာကို လံုေအာင္ ထိန္းတယ္၊ မဟုတ္တာ လုပ္ရမွာ သိပ္ရွက္တယ္၊ မေတာ္တဆ လိမ္မိၿပီးရင္ 'ဪ- ငါ လိမ္ထားတာပါလား' လို႔ ရွက္လို႔ မဆံုးဘူး၊
ဟိရီ မရွိတဲ့ပုဂိၢဳလ္ကေတာ့ ရွက္ကို မရွက္ဘူးေလ၊ မ်က္ႏွာေျပာင္ တိုက္တယ္၊ အဲဒါက်ေတာ့ အဟိရိက လို႔ ေခၚတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဟိရီဆိုတာ ရွက္တာ၊ ရွက္တယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို ထိန္းတာလို႔ ေျပာတာေနာ္၊ ငါလို လူက မဟုတ္တာ မလုပ္ဘူးဆိုၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို ထိန္းတယ္၊
ကိုယ့္ အရည္အေသြးကို ကိုယ္ အားကိုးတယ္။ ဩတၱပၸဆိုတာ မေကာင္းတာလုပ္ဖို႔ဟာအတြက္ လန္႔တယ္၊ ေၾကာက္တယ္၊ သူ႔က်ေတာ့ ဘာကို ေတြးၿပီး စိတ္ထိန္းတာတံုးဆိုေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္၊
ကိုယ့္ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္က သိမွာ သူေၾကာက္တယ္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ေရွ႕မွာ မ်က္ႏွာ မျပရဲမွာ ေၾကာက္တယ္၊ "ငါ ဒါေတြ လုပ္လို႔ရွိရင္ ငါ့အေမ ထိခိုက္မယ္၊ အေဖကို ထိခိုက္တယ္၊ ငါ့အမ်ိဳးေတြ ထိခိုက္မယ္၊ ငါ့ပတ္ဝန္းက်င္ ထိခိုက္မယ္" ေပါ့၊ သူက ဒီလို စဥ္းစားတာ။ ဟိရီ ကေတာ့ ဒီလို မဟုတ္ဘူး၊
" အို ငါ့အရည္အခ်င္းေတြ ထိခိုက္လိမ့္မယ္၊ ငါလို လူေတာ္လူေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ရဲ႕သားနဲ႔ အကုသုိလ္ေတြလုပ္ရင္ ငါ့ဂုဏ္ကို ထိခိုက္လိမ့္မယ္"" လို႔ ေတြးတယ္၊ ဩတၱပၸ ကေတာ့ "ငါ့ပတ္ဝန္းက်င္ ထိခိုက္လိမ့္မယ္" လို႔ ေတြးတယ္၊ အဲဒီလို ဟိရီနဲ႔ ဩတၱပၸဟာ အေတြးခ်င္းသာ ကြာတယ္၊
အကုသုိလ္က ေရွာင္တာခ်င္းက်ေတာ့ အတူတူပဲ၊ ဟိရီ နဲ႔ ဩတၱပၸဟာ သိပ္ အေရးႀကီးတယ္။
"ေလာကပါလတရား" ျမတ္စြာဘုရားက ေလာကပါလတရား လို႔ ဒီတရား ၂-ပါးကို ေဟာတယ္၊
ဟိရီဩတၱပၸက လူ႔ေလာကႀကီးကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ ေပးထားတာတဲ့၊ လူ႔ေလာကမွာ ဟိရီ, ဩတၱပၸ မရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ လူ႔ေလာကႀကီးဟာ တိရစၧာန္ေလာကႀကီးနဲ႔ ေရာေထြးသြားမယ္တဲ့၊ လူေတြက တိရစၧာန္ထက္ အဆင့္အတန္းျမင့္ေနတာ ဟိရီ ဩတၱပၸေၾကာင့္လို႔ ေျပာတာ၊ လူေတြဟာ ေနရာတိုင္းမွာ အဆင့္ျမင့္တယ္ခ်ည္း မထင္နဲ႔ေနာ္၊ ငါးနဲ႔ ေရၿပိဳင္ကူးရင္ ဘယ္သူ႐ံႈးမယ္ ထင္တံုး၊ လူေတြ ႐ံႈးတယ္၊
ငွက္နဲ႔ ေကာင္းကင္ပ်ံ ၿပိဳင္မယ္ဆိုရင္ လူ ႏိုင္ပါ့မလား၊ လူေတြ အမ်ားႀကီး ႐ံႈးတယ္၊ ဆင္ေတြနဲ႔ ၿပိဳင္ၿပီးေတာ့ အားစမ္းၾကမယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူ ႐ံႈးမလဲ၊ လူပဲ ႐ံႈးမွာပဲ၊ ဆင္ေလာက္လည္း အားမေကာင္းဘူးေနာ္၊
တိရစၧာန္ေတြေလာက္လည္း အေျပးမသန္ဘူး၊ ငါးေတြေလာက္လည္း ေရမကူးႏိုင္ဘူး၊ ဘယ္ၿပိဳင္ကူးႏိုင္မလဲ၊ လူခ်င္းသာ ၿပိဳင္လို႔ရတာ။ အျခား စြမ္းရည္သတၱိေတြ ၾကည့္လိုက္မယ္ ဆိုလို႔ရွိရင္ လူရဲ႕ အျမင္ကလည္း လင္းယုန္ငွက္ရဲ႕မ်က္လံုးေလာက္မစူးရွဘူး၊လင္းယုန္ဆိုတာဟိုးအျမင့္ႀကီးကၾကည့္လို႔ရွိရင္ျမက္ကေလးေတြၾကားမွာ ေျမြသြားေနတာတို႔ ၾကြက္ကေလးေတြ သြားေနတာတို႔ ျမင္ရတယ္၊ သူ႔မ်က္လံုးက လူ႔မ်က္လံုးထက္ သာတယ္၊
အဲဒီေတာ့ ဒီျပင္ အတိုင္းအတာေတြအရဆိုရင္ သူတို႔က ပိုသာတယ္၊
အနံ႔ခံဆိုရင္ လူ႔ရဲ႕ႏွာေခါင္းက ပုရြက္ဆိတ္ ႏွာေခါင္းေလာက္ေတာင္ အဆင္မေျပဘူးေနာ္၊ သူတို႔က အကုန္သိတယ္၊ ဘာပဲထားထား ေရာက္လာၿပီ၊ အဲဒီေတာ့ စြမ္းရည္သတၱိခ်င္း ၿပိဳင္ၾကမယ္ေဟ့
သာမန္သတၱိ ၿပိဳင္မယ္ဆိုရင္ လူက တိရစၧာန္ေတြကို ႐ံႈးေနတာ အမ်ားႀကီးပဲ၊ စဥ္းစားၾကည့္။အဲဒီေတာ့ လူကသူတို႔ထက္သာတာတစ္ခုကဘာတံုးဆိုလို႔ရွိရင္အသိဉာဏ္ပဲ၊အသိဉာဏ္ရွိသည့္အတြက္ေၾကာင့္ တိရစၧာန္ေတြ အားလံုးအေပၚမွာ လႊမ္းတက္သြားတယ္၊ေလာကီလို ေျပာရင္ေတာ့ brain ေပါ့၊
ဦးေႏွာက္သာတာ၊အဲဒီထက္ ေနာက္တစ္ခု ေတာ္တာက အဲဒီ ဟိရီ, ဩတၱပၸ၊ဟိရီ, ဩတၱပၸ ရွိသည့္အတြက္ေၾကာင့္ လူဟာ ဂုဏ္သိကၡာ အျပည့္ရွိတယ္၊ဟိရီ, ဩတၱပၸ မရွိရင္ ဂုဏ္သိကၡာမဲ့တဲ့ပုဂိၢဳလ္ ျဖစ္သြားမယ္။
ဒါေၾကာင့္မို႔ ျမတ္စြာဘုရားက 'ေလာကပါလ' လူ႔ေလာကႀကီးကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ တရားတဲ့၊
ေနာက္ၿပီးေတာ့ 'သုကၠဓမၼ'- လူေတြရဲ႕ ျဖဴစင္တဲ့ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာေတြ ရေနဖို႔အတြက္ ျဖဴစင္ေစတဲ့ တရားလို႔လည္း ေဟာတယ္၊ေနာက္တစ္ခုက 'ေဒ၀ဓမၼ' တရား လို႔လည္း ေဟာတယ္။"ေဒ၀ဓမၼ"
ေဒ၀ဓမၼဆိုတာ နတ္ေတြက တန္ဖိုးထားတဲ့တရား၊ နတ္လို႔ ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ေဒ၀ ၃-မ်ိဳး ရွိတယ္၊
တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္တဲ့ မင္းမ်ိဳးေတြကို သမၼဳတိေဒ၀၊သူတို႔လည္း ဟိရီ ဩတၱပၸတရား ရွိရတယ္၊
တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့သူက ဟိရီ, ဩတၱပၸ မရွိလို႔ မရဘူးေနာ္၊ေနာက္တစ္ခါ ဥပပတၱိေဒ၀ တဲ့၊တကယ့္ကို နတ္ဘ၀ေရာက္သြားတဲ့ နတ္ေတြကလည္း ဒီ ဟိရီ , ဩတၱပၸရွိတယ္၊ေနာက္ ၀ိသုဒၶိေဒ၀ဆိုတဲ့ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ စင္ၾကယ္သြားတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြ၊အဲဒီ ပုဂိၢဳလ္ေတြကလည္း ဟိရီ , ဩတၱပၸကို တန္ဖိုးထားတာပဲ။ ေလာကၾကိးကုိေစာင့္ေလွ်ာက္ထိန္းသိမ္းႏိုင္ေသာ လူေကာင္းေတြ မင္းေကာင္းေတြအမ်ားၾကီးလုပ္အပ္ပါတယ္။
ေက်ာ္မိုးလြင္
0 comments:
Post a Comment