ေအာင္ဆန္းအက္တလီစာခ်ဳပ္

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ၁၉၄၇ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၂၇တြင္ ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ေသာ ေအာင္ဆန္းအက္တလီစာခ်ဳပ္ စာပိုဒ္ (၁)အရ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားသည္ မိမိတို႔၏ ကံၾကမၼာကို မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးရန္အတြက္ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမ်ား က်င္းပရန္ စီစဥ္ခဲ့သည္။ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္တြင္ အ႐ြယ္ေရာက္သူတိုင္း မဲေပးပိုင္ခြင့္႐ွိႏိုင္မည့္ စနစ္ျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားကိုသာ ေ႐ြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ၾကရမည္ ျဖစ္သည္။ ျပည္မအတြက္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားကို ၁၉၃၅ခုႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အက္ဥပေဒအရ ျပ႒ာန္းထားေသာ မဲဆႏၵနယ္မ်ားအတိုင္း တစ္နယ္လွ်င္ ႏွစ္ဦးက် ေ႐ြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ရန္ သတ္မွတ္ေပးခဲ့သည္။

ယင္းေနရာတြင္ အမတ္ဦးေရမွာ ၁၈၂ဦးျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ကျပား ၄ဦး၊ ကရင္တိုင္းရင္းသား ၂၄ဦး၊ ႐ွမ္းတုိင္းရင္းသား ၂၃ဦး၊ ကခ်င္ ၇ဦး၊ ခ်င္း ၇ဦး၊ ကရင္နီ(ကယား) ၂ဦး၊ အျခားေတာင္တန္းသားမ်ား ၆ဦး၊ စုစုေပါင္း ၂၅၅ဦး ျဖစ္သည္။ ယင္း ၂၅၅ေနရာအနက္ လူမ်ိဳးစု ၄၅ေနရာကို ခ်န္လွပ္ၿပီး ၂၁၀ေနရာအတြက္ ေ႐ြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ၾက ရမည္ျဖစ္သည္။

စင္စစ္တိုင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ဟူသည္ တုိင္းျပည္တစ္ျပည္အတြက္ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒတစ္ရပ္ ေရးဆြဲရန္ ျပည္သူလူထုက ေ႐ြးေကာက္တင္ေျမႇာက္၍ အခြင့္အာဏာေပးအပ္ထားသည့္ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ပါဝင္ေသာ လႊတ္ေတာ္ တစ္ရပ္ပင္ျဖစ္သည္။

တိုင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ေ႐ြးေကာက္ပြဲသို႔ ဝင္ေရာက္ေ႐ြးခ်ယ္ခံၾကမည့္ ပါတီမ်ားမွာ အဓိကအားျဖင့္ ဖဆပလအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႏွင့္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ(အလံျဖဴ)တို႔ ျဖစ္သည္။

၁၉၄၇ - ဖဆပလနဲ႔ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၀င္ေရာက္သည့္ ေရြးေကာက္ပြဲ

ဖဆပလအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ဦးေဆာင္ခဲ့၍ “တစ္ႏွစ္အတြင္း လြတ္လပ္ေရးရမည္” ဟူေသာ ေႂကြးေၾကာ္သံျဖင့္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲဝင္ခဲ့သည္။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကမူ ေအာင္ဆန္း-အက္တလီ စာခ်ဳပ္ကို ႐ႈတ္ခ်သည္။ အဆံုးသတ္အာဏာသိမ္းပြဲအတြက္ ဖဆပလကြန္ျမဴနစ္ ညီၫြတ္ၾကဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္ျဖင့္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲဝင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေဒါက္တာဘေမာ္၏ မဟာဗမာအဖြဲ႕၊ ဂဠဳန္ဦးေစာ၏ မ်ိဳးခ်စ္ပါတီႏွင့္ သခင္စိုး၏ အလံနီကြန္ျမဴနစ္ပါတီတို႔က ေ႐ြးေကာက္ပြဲမဝင္ခဲ့ၾကေပ။

တိုင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ေ႐ြးေကာက္ပြဲအတြက္ အဓိကပါတီႀကီးျဖစ္ေသာ ဖဆပလအဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွ မဲဆြယ္စည္း႐ုံးေရးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေဆာင္ခဲ့ရာတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုယ္တိုင္ ျမန္မာႏိုင္ငံအႏွံ႕အျပားသို႔ သြားေရာက္ေဟာေျပာခဲ့သည္။ ၁၉၄၇ မတ္၁၇တြင္ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ ဘုရင္မပန္းၿခံ၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ေဟာေျပာခဲ့ရာတြင္-

“အခုလာမယ့္ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ေ႐ြးေကာက္ပြဲအတြက္ အမတ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့လူ ၂၀၀၀ ေက်ာ္မွာ လက္ေ႐ြးစဥ္ ၁၈၂ေယာက္ ကို ေ႐ြးခဲ့တယ္။ အဲဒီ ၁၈၂ေယာက္မွာ ၆၀ေက်ာ္ဟာ မလိမ္မညာတတ္ေသးတဲ့ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္လူငယ္ေတြခ်ည္းပဲ၊ က်န္တဲ့ လူငယ္ေတြဟာလည္း တစ္ေန႔က်လို႔ အဂၤလိပ္ကို ခံခ်ရမယ္ဆိုရင္ သူပုန္အျဖစ္ အေၾကညာခံႏိုင္ရဲတဲ့ လူေတြခ်ည္းပဲလို႔ က်ဳပ္ယူဆတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဗံုးႀကဲတဲ့ေနရာမွာ မဆီမဆိုင္တဲ့ အရပ္သူအရပ္သားေတြကို ထိသြားသလို အေခ်ာင္သမားတစ္ေယာက္တေလပါခ်င္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီေလာက္ တိုေတာင္းတဲ့ရက္မွာ ဒီေလာက္ပဲ စိစစ္ၿပီးေတာ့ ေ႐ြးႏိုင္မယ္။ က်ဳပ္တို႔ေ႐ြးလုိက္တဲ့လူထဲမွာ သစၥာေဖာက္မယ့္သူ နည္းတယ္။ ေဖာက္ရင္လည္း က်ဳပ္တို႔က တာဝန္ယူတယ္။ ေနာက္တခု က်ဳပ္ေျပာျပခဲ့ခ်င္ေသးတယ္။

တျပည္လံုးအတြက္ အမတ္ ၁၈၂ေယာက္မွာ လူမ်ိဳးစံုလည္း ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေမာ္လၿမိဳင္ ႐ွစ္ေနရာမွာေတာင္ ကရင္၊ ဗမာမူဆလင္၊ မြန္ လူမ်ိဳးစံုပါေအာင္ က်ဳပ္တို႔ေ႐ြးခဲ့တယ္။ က်ဳပ္တို႔ေ႐ြးလုိက္တဲ့ လူေတြထက္ေတာ္တဲ့လူလည္း က်န္ေနလိမ့္ မယ္။ ဒါေပမယ့္ ပုဂၢိဳလ္စြဲ ၾကည္ညိဳမႈကို က်ဳပ္မလိုခ်င္ဘူး။ ဖဆပလအဖြဲ႕ႀကီးနဲ႔ က်ဳပ္ကို ေ႐ွးက ယံုၾကည္ခဲ့သလို၊ အားေပးခဲ့သလို အခုေရာ ေနာင္ကို ေရာ ယံုၾကည္အားေပးမယ္ဆိုရင္၊ က်ဳပ္တို႔ေ႐ြးလုိက္တဲ့ အမတ္ေလာင္းမ်ားကို တေယာက္မက်န္ မဲေပးေစခ်င္တယ္။ မဲေပးရမယ္။ မဲမေပးတဲ့လူကိုေတာ့ က်ဳပ္မေက်နပ္ႏိုင္ဘူး။ လူထုႀကီးက တညီတၫြတ္တည္း မေထာက္ခံလို႔႐ွိရင္ ဗမာႏိုင္ငံေရးဇာတ္ႀကီးဟာ ေမ်ာေနမွာပဲ။ က်ဳပ္တို႔ကို အားမေပးလို႔ ဗမာျပည္ႀကီး မလြတ္လပ္ရင္ေတာ့ ကံပဲ။

က်ဳပ္ဒီကိုလာတာ မဲလာဆြယ္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ ေျဗာင္မဲထည့္ခိုင္းတာ။ ဂ်ီစီဘီေအအစ႐ွိတဲ့ ေ႐ွးကႏိုင္ငံေရး လုပ္ငန္းေတြနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္ပါ။ ဖဆပလလုပ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ကိုလည္း ေဝဖန္ပါ။ လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း ပဋိပကၡျဖစ္မႈမ်ားကို တတ္ႏိုင္သေ႐ြ႕ ေအးၿငိမ္းေအာင္ လုပ္ခဲ့တယ္။

ကရင္နီနယ္မွာ ငတ္ေနတုန္းက ဆန္ဆားဆီတို႔ကို က်ဳပ္တို႔အစိုးရအဖြဲ႕ထဲမေရာက္ခင္ကပဲ အားတက္သေရာပို႔ခဲ့တယ္။ ကခ်င္ ဂ်င္းေဖာ တို႔ကိုလည္း လူတန္းေစ့ေနႏိုင္ဖို႔ အစိုးရအဖြဲ႕ထဲေရာက္လာေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ေပးခဲ့တယ္။ တ႐ုတ္၊ ကုလား လူနည္းစုေတြရဲ႕အေရးကိုလည္း တတ္ႏိုင္သမွ် ေဆာင္႐ြက္ခဲ့တယ္။ အရင္က က်ဳပ္တုိ႔ကို အားေပးခဲ့သလို အခုေရာ ေ႐ွ႕ကိုေရာ ဗမာျပည္လြတ္လပ္ခ်င္ရင္ တခဲနက္ က်ဳပ္တို႔ ဖဆပလအဖြဲ႕က ေ႐ြးလုိက္တဲ့ အမတ္ေလာင္းေတြကို အားေပးၾကပါလို႔ က်ဳပ္ေျပာခဲ့တယ္။ ႐ွင္း႐ွင္းေျပာမယ္ဆိုရင္ ဖဆပလမွထြက္ၿပီး တသီးပုဂၢလ လုပ္တဲ့ လူေတြကို အားမေပးဖို႔ပဲ။ ေ႐ွ႕ကို တခုခုျဖစ္မယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္တာဝန္မခံႏိုင္ဘူး။”

ဟု ခပ္ျပတ္ျပတ္ပင္ ေဟာေျပာခဲ့သည္။

၁၉၄၇ ေရြးေကာက္ပြဲ ဆန္႔က်င္ဖက္ဂုုိဏ္းသား ၃ စုု

ေ႐ြးေကာက္ပြဲက်င္းပရန္ ျပင္ဆင္ေနစဥ္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲကို ဆန္႔က်င္သူမ်ားလည္း႐ွိသည္။ ယင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း က ၁၉၄၇ ဧၿပီလ ၅ရက္ေန႔ ည ၆နာရီ ၃၃ မိနစ္တြင္ အသံလႊင့္ဌာနမွေန၍ တုိင္းျပည္သို႔ အသံလႊင့္ေျပာၾကားရာ-

“…. ဖဆပလနဲ႔ ႐ိုး႐ိုးတန္းတန္းယွဥ္ၿပိဳင္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးအာဏာကို လုရေအာင္ကလည္း တုိင္းျပည္လူထုကိုယ္တိုင္က ေထာက္ခံျခင္းမ႐ွိေတာ့ ထိထိေရာက္ေရာက္ မလုႏိုင္ၾကဘူး။ အဲဒီလို ႐ိုး႐ိုးတန္းတန္း မလုႏိုင္ေတာ့ သူတို႔တေတြ ဖဆပလကို ဝိုင္းၿပီး ေျခထိုးၾကတာပဲ။ ႏိုင္ငံေရးမွာ မစားရတဲ့အမဲ သဲနဲ႔ပက္တယ္ဆိုတာ ဒါပဲ။ ေကာင္းေကာင္းသာ မွတ္ထားလုိက္ၾကေပေတာ့။

သူတို႔ေျခထိုးပံုေတြကို တုိင္းျပည္လူထုသိရေအာင္ က်ေနာ္ နည္းနည္း႐ွင္းျပပါဦးမယ္။

အဲဒီလို ႐ွင္းျပႏုိင္ေအာင္ ဆန္႔က်င္ဖက္ဂိုဏ္းသားေတြကို ေ႐ွးဦးစြာ သံုးစုခြဲျပမယ္။ ပထမအစုထဲမွာ “ေစာ၊ စိန္၊ ေမာ္” (ဂဠဳန္ဦးေစာ၊ သခင္ဗစိန္၊ ေဒါက္တာဘေမာ္) တို႔လူစုေတြပါတယ္။ ဒုတိယအစုမွာ “သိန္း သန္း ကြန္ျမဴနစ္” (သိန္းေဖျမင့္၊ သခင္သန္းထြန္းတို႔ေခါင္းေဆာင္ေေသာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ) ေတြပါတယ္။ တတိယအစုမွာ အလံနီကြန္ျမဴနစ္ေတြ ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ေျခထိုးမႈေတြကို တစ္ခုစီ႐ွင္းျပခ်င္ပါတယ္။

လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကို ၁၉၄၇ ဇန္နဝါရီလ ၃၁ရက္ေန႔ေနာက္ဆံုးထားၿပီး မရလွ်င္ ဖဆပလဝန္ႀကီးေတြ ရာထူးႏႈတ္ထြက္ၿပီး လူထုတိုက္ပြဲဆင္ႏႊဲမယ္ဆိုတဲ့ ဖဆပလရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို တိုင္းျပည္လူထုသိတယ္မဟုတ္လား။

အဲဒီတုန္းက ေစာ၊ စိန္၊ ေမာ္တို႔ရဲ႕ ေျခလွမ္းဟာ တျခားမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ရာထူးက ႏႈတ္ထြက္သြားရင္ သူတို႔တက္ယူမယ္ဆိုတဲ့ ေျခလွမ္းပဲ။ အဲဒီေတာ့ တိုတိုေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဘိလပ္အစိုးရက ေဆြးေႏြးပြဲတရပ္ က်င္းပရေအာင္ ဖိတ္လုိက္တယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ေစာနဲ႔စိန္တို႔လည္း ပါလာၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အႀကံကေတာ့ ႏွစ္ခု႐ွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔လိုတာေတြမရလို႔လည္း ေဆြးေႏြးပြဲပ်က္ႏိုင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔လိုတာေတြရေပမယ့္ ေစာနဲ႔စိန္ သေဘာမတူဘူး ဆိုရင္လည္း ေဆြးေႏြးပြဲပ်က္ႏိုင္တယ္။ ပထမနည္းနဲ႔ ေဆြးေႏြးပြဲမပ်က္ရင္ ဘယ္နည္းနဲ႔မဆို ဒုတိယနည္းနဲ႔ ေဆြးေႏြးပြဲကို ပ်က္ေအာင္ ဖ်က္ဖို႔ သူတို႔ စီစဥ္ထားၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ သေဘာတူညီခ်က္ရၾကလို႔ လက္မွတ္ထိုးဆိုေတာ့ သူတို႔မထိုးၾကေတာ့ဘူး။ သူတို႔ရဲ႕အႀကံက သူတို႔ လက္မွတ္မထိုးရင္ ေဆြးေႏြးပြဲပ်က္မယ္။ ေဆြးေႏြးပြဲပ်က္ရင္ ဇန္နဝါရီ ၃၁ရက္ေန႔မွာ က်ေနာ္တို႔ ရာထူးက ႏႈတ္ထြက္ၾကရမယ္။ က်ေနာ္တို႔ ႏႈတ္ထြက္မွ သူတို႔က တက္ယူမယ္ ဆိုတဲ့ အႀကံပဲ။

ဒါေပမယ့္ သူတို႔တေတြဟာ မူဆလင္ေခါင္းေဆာင္ဂ်င္းနားတို႔ေလာက္ေတာင္ အားမေကာင္းဘူးဆိုတာကို သူတို႔တြက္တဲ့အထဲမွာ ထည့္မတြက္မိၾကဘူး။ အဲဒီလို မတြက္မိတဲ့အတြက္ သူတို႔ ဂြလုပ္ေပမယ့္လည္း ေဆြးေႏြးပြဲပ်က္ၿပီး က်ေနာ္ ရာထူးမွထြက္ရတာ မျဖစ္ဘဲ သူတို႔သာ ထြက္သြားခဲ့တာပဲ။

အခု ေလွ်ာ့မေပးဘဲ လာမယ့္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲဟာ လြတ္လပ္ၿပီး တရားမွ်တတဲ့ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမဟုတ္ဘူးဆိုတာျဖစ္ေအာင္ အသိုင္းအဝိုင္းေတြနဲ႔ လုပ္ေနျပန္ ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ တုိင္းျပည္လူထုကလည္း ဒီစားဖားႀကီးေတြရဲ႕အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိၿပီး ျဖစ္ၾကလို႔ ေၾကာက္စရာမ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔လုပ္ေနတာ အစြမ္းတကာ့အစြမ္းဆံုး အႀကံကုန္ ဂဠဳန္ဆားခ်က္ ဆိုတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးသာျဖစ္မွာပဲ။

ဒုတိယဆန္႔က်င္ေရးအစုျဖစ္တဲ့ သိန္းသန္းကြန္ျမဴနစ္ေတြကိုေတာ့ ခုတင္က စားဖားႀကီးေတြထက္ပိုၿပီး ဂ႐ုစိုက္ရမယ္။ ဒီသိန္းသန္း ကြန္ျမဴနစ္ေတြဟာ ဖဆပလထဲမွာ႐ွိတုန္းက ဖဆပလတဖြဲ႕လံုးကို သူတို႔ကသာ ႀကိဳးကိုင္ခ်င္တယ္။ ဒီလိုကိုင္လို႔မရေတာ့ ဖဆပလဟာ ဒူးေထာက္ေရးလမ္းစဥ္ လုိက္သေလး၊ ေစ့စပ္ေရးလမ္းစဥ္လုိက္သေလးနဲ႔ ေတာင္စဥ္ေရမရ စြပ္စြဲခ်က္ေတြေၾကာင့္ လည္း သူတို႔တေတြကို ဖဆပလထဲက ထုတ္ပစ္လုိက္ရတာပဲ။

ဖဆပလရဲ႕ တတိယဆန္႔က်င္ဖက္ဂိုဏ္းသားျဖစ္တဲ့ အလံနီေတြအေၾကာင္းကို က်ေနာ္နည္းနည္းေျပာခ်င္တယ္။ အလံနီေနာက္လုိက္ေတြကေတာ့ သနားစရာေတြပဲ။ ေတာင္ပို႔ႀကီးကို ဘုရားမွတ္ၿပီး ကိုးကြယ္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ဆရာႀကီးသခင္စိုးဆိုတာကေတာ့ အစက လူေကာင္းတေယာက္ ျဖစ္ေပမယ့္ စိတ္၏ေဖာက္ျပန္မႈဒဏ္ကို မခံႏိုင္တာနဲ႔ အခုေတာ့ ၾကမ္းပိုးေတာ္လွန္ေရးသမားျဖစ္ေနၿပီ။ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးေတြ ဘာေတြကိုေတာင္ မ်က္ႏွာေထာက္မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီလူဟာ ပိုက္ဆံသာခပ္မ်ားမ်ားရမယ္ဆိုရင္ အကုန္လံုးလုိက္ဖ်က္ေပးမွာပဲ။ က်ေနာ္ေျပာရင္ယံုပါ။ သူ႔အေၾကာင္းကို ဒီေလာက္ပဲေျပာပါရေစ။

ႏိုင္ငံေရးအာဏာကို တရားေသာနည္းမ်ားထဲက မည္သည့္နည္းႏွင့္မဆို တရားအတုိင္းလုပ္ၾကပါ။ ဒီလိုလုပ္တဲ့လူေတြကို တရားဥပေဒႏွင့္ေလ်ာ္ညီစြာ က်ေနာ္တို႔က အစြမ္းကုန္ ကာကြယ္ေပးမည္။ ဒီလိုမွမဟုတ္ဘဲ မစားရတဲ့အမဲ သဲႏွင့္ပက္သည့္အေနမ်ိဳးျဖင့္ တိုင္းျပည္ႀကီးကို ေမွာက္ေအာင္လုပ္ပစ္မယ္ ဆိုရင္ လူထုရဲ႕အက်ိဳးကို ေျမာ္ကိုးေသာအားျဖင့္ အဲဒီလို တိုင္းျပည္ေမွာက္သြားေအာင္ ႀကိဳးပမ္းေနတဲ့လူေတြကို က်ေနာ္တို႔က အစြမ္းကုန္ခ်ရမွာပဲဆိုတာ တိတိလင္းလင္း သတိေပးလုိက္ပါတယ္။”

ဟု ေျပာၾကားခဲ့သည္။

၁၉၄၇ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ေရြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္

တိုင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ေ႐ြးေကာက္ပြဲကို ၁၉၄၇ ဧၿပီ၉တြင္ က်င္းပခဲ့ရာ ဖဆပလက (၁၇၂)ေနရာ၊ ကရင္တိုင္းရင္းသားက (၂၄)ေနရာ၊ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴ နစ္ပါတီက (၇)ေနရာ၊ အဂၤလိပ္-ျမန္မာကျပားက (၄)ေနရာ၊ တသီးပုဂၢလက (၃)ေနရာ အသီးသီးေ႐ြးခ်ယ္ခံခဲ့ရသည္။

ျမန္မာတျပည္လံုးတုိင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္အမတ္ ၂၅၅ ေနရာတြင္ ၂၄၃ေနရာကို ဖဆပလမွ ရ႐ွိခဲ့ရာ ၉၅ဒႆမ၃ရာခိုင္ႏႈန္း ေ႐ြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ခံခဲ့ရသည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။

ေ႐ြးေကာက္ပြဲတြင္ ကရင္လူမ်ိဳးစုအမတ္ (၂၄)ေနရာလံုး၌ ေ႐ြးခ်ယ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး သံလြင္ခ႐ိုင္မွ ကရင္အမ်ိဳးသားအမတ္ (၂)ဦး၊ ဖဆပလအမတ္အျဖစ္ အေ႐ြးခံသူ ကရင္အမတ္ (၃)ဦးႏွင့္ေပါင္းလွ်င္ စုစုေပါင္း ကရင္တုိင္းရင္းသားအမတ္ (၂၉)ဦးပင္ ႐ွိခဲ့သည္။ ယင္း ၂၉ဦးအနက္ အမ်ားစုမွာ ကရင္လူငယ္ အစည္းအ႐ုံးမွျဖစ္ၾကသည္။

ေ႐ြးေကာက္ပြဲတြင္ သခင္ႏုအေနျဖင့္ ဝင္ေရာက္ အေ႐ြးခံခဲ့ျခင္း မ႐ွိခဲ့ေပ။ သို႔ေသာ္ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ ၿမိတ္မဲဆႏၵနယ္မွ အမတ္ ဦးေမာင္ေမာင္ခင္ သည္ ၿမိတ္ၿမိဳ႕မွ ရန္ကုန္သို႔ ၿဗိတိသွ်အိႏၵိယ ေရေၾကာင္းပိုင္ အဒင္ဆင္သေဘၤာျဖင့္ လာေရာက္စဥ္ ထားဝယ္ၿမိဳ႕အနီးအေရာက္တြင္ မုန္တိုင္းမိ၍ သေဘၤာနစ္ျမဳပ္သြားခဲ့သည္။

လစ္လပ္သြားေသာ ၿမိတ္မဲဆႏၵနယ္အတြက္ ၾကားျဖတ္ေ႐ြးေကာက္ပြဲကို ဖဆပလအဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွ ၁၉၄၇ ဇြန္ ၂တြင္ က်င္းပခဲ့ရာ သခင္ႏုသည္ ယွဥ္ၿပိဳင္သည့္သူမ႐ွိ ေ႐ြးခ်ယ္ခံရသည္။ သို႔ျဖင့္ ဖဆပလ ဒုဥကၠဌ၊ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌစသည့္ရာထူးမ်ား ရ႐ွိလာခဲ့သည္။

တုိင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ေ႐ြးခ်ယ္ခံအမတ္မ်ားထဲတြင္ ေနာင္ႏိုင္ငံေရးေလာက၌ ထင္႐ွားလာသူမ်ားအျပားပါဝင္ခဲ့သည္။ ယင္းတို႔အနက္ တခ်ိဳ႕မွာ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း (ပဲခူးတုိင္းျပည္ၿမိဳ႕အမတ္၊ ေနာင္ ဒုတိယဝန္ႀကီးခ်ဳပ္)၊ ဦးတင္ထြဋ္ (ဟသၤာတခ႐ိုင္၊ ေနာင္ ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီး)၊ ဦးရာဇတ္ (မႏၱေလးအေ႐ွ႔ပိုင္းအမတ္၊ ေနာင္ ပညာေရးဝန္ႀကီး)၊ ျမန္မာ့အလင္းဦးတင္ (ရန္ကုန္ သိမ္ျဖဴအမတ္၊ ေနာင္ ဘ႑ာေရးႏွင့္အခြန္ေတာ္ဝန္ႀကီး)၊ စဝ္ေ႐ႊသိုက္ (နယ္စပ္ေဒသ႐ွမ္းအမတ္၊ ေနာင္ သမၼတ)၊ မန္းဝင္းေမာင္ (ပုသိမ္ေျမာက္ပိုင္းအမတ္၊ ေနာင္ သမၼတ)၊ ဗိုလ္စိန္မွန္ (သာယာဝတီေတာင္ပိုင္း အမတ္၊ ေနာင္ ဌာနလက္ကိုင္မ႐ွိ ဝန္ႀကီး)၊ စသူတို႔ျဖစ္ၾကသည္။

လႊတ္ေတာ္ျပင္ဆင္မႈညီလာခံမွ အေျခခံဥပေဒဆီသိုု႔

တိုင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ေ႐ြးေကာက္ပြဲၿပီးေနာက္ ဖဆပလအဖြဲ႕ခ်ဳပ္သည္ ပထမအႀကိမ္ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာညီလာခံကို ေခၚယူရန္အတြက္ ဖဆပလပဏာမျပင္ဆင္မႈညီလာခံကို ၁၉၄၇ ေမလ ၁၉တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဂ်ဴဗလီေဟာ (ယခု တပ္မေတာ္ေမာ္ကြန္းတုိက္႐ုံးႏွင့္ စစ္သမိုင္းျပတိုက္) ၌ စတင္က်င္းပခဲ့သည္။ ညီလာခံကို ေမလ ၁၉ မွ ၂၃ရက္ေန႔အထိ ၅ရက္တိုင္တိုင္ က်င္းပသည္။ ညီလာခံက်င္းပရျခင္း၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္မွာ ေနာင္ လြတ္လပ္လာမည့္ ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ အေျခခံဥပေဒေရးဆြဲေရးပင္ျဖစ္သည္။ အေျခခံဥပေဒေရးဆြဲေရးအတြက္ သခင္ျမဦးေဆာင္ေသာ ေကာ္မတီအဖြဲ႕ဝင္ (၇၅)ဦး ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဦးေဆာင္ေသာ အဖြဲ႕ဝင္ (၁၁၁)ဦးက စိစစ္ေပးရမည္ျဖစ္သည္။

ညီလာခံတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက-

“အခု ဒီမိုကေရစီေပၚေနတဲ့တုိင္းျပည္ေတြအမ်ားဟာ တကယ့္ဒီမိုကေရစီမဟုတ္ေသးဘူး။ ငါးမူး၊ သံုးမူးကပဲ တကယ္ပဲ ဒီမိုကေရစီေတြ ျဖစ္ၾကေသးတယ္။

တကယ့္ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ႏိုင္ငံေရးသေဘာတရားအရ ျပည္သူေတြရဲ႕အက်ိဳးအတြက္ ျပည္သူေတြက တင္ေျမႇာက္တဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ အစိုးရျဖစ္႐ုံနဲ႔ မၿပီးေသးဘူး။ အဲဒီအစိုးရဟာ ျပည္သူေတြရဲ႕ လက္ငင္းစီးပြားေရးအဆင့္အတန္းကို အခြင့္အေရးတန္းတူရႏိုင္တဲ့အေျခအထိ ျမႇင့္တင္ႏိုင္ေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ေပးမွ တကယ့္ ဒီမိုကေရစီအထိ တက္လွမ္းႏိုင္မယ္။ ဒါျဖင့္ အဲဒီလို ဒီမိုကေရစီအဆင့္အတန္း ေရာက္ေအာင္ ဘယ္လိုအေျခခံေတြ ခ်ရမလဲ။

(၁) အေရးႀကီးတဲ့ စက္မႈလက္မႈပစၥည္းလုပ္ငန္းေတြကို အစိုးရသိမ္းႏိုင္ရမယ္။ သို႔မဟုတ္ သိမ္းႏိုင္ေအာင္ အေျခခံမ်ိဳးထားရမယ္။

(၂) အလုပ္သမားေတြရဲ႕ေနေရး၊ ထိုင္ေရး၊ စားေရး၊ ေသာက္ေရး၊ က်န္းမာေရး၊ စည္း႐ုံးေရး၊ အိုနာစာအေရး အစ႐ွိသျဖင့္ အခြင့္အေရးေတြ႐ွိရမယ္။

(၃) လယ္လုပ္တဲ့လူေတြရဲ႕လက္ထဲ လယ္ေရာက္ေအာင္ စီစဥ္ႏိုင္ရမယ္။ လယ္အေျမာက္အျမားကို တသီးပုဂၢလပိုင္ဆုိင္တဲ့စနစ္ကို ပယ္ဖ်က္ႏိုင္ရမယ္။

(၄) လူမ်ိဳးအသီးသီးဟာလည္း သူတို႔ရထိုက္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြရေအာင္ စီစဥ္ထားရမယ္။

(၅) တုိင္းသူျပည္သားေတြသာလွ်င္ အာဏာပိုင္အစစ္ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာတရားကို ခိုင္ခိုင္မာမာျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္တတ္ရမယ္။

(၆) လူမ်ိဳးဘာသာ လိင္မေ႐ြး တိုင္းျပည္ႀကီးသားတို႔ ရသင့္ရထိုက္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြပါရမယ္။

(၇) တုိင္းျပည္ကာကြယ္ေရးဟာ ျပည္သူ႔အစိုးရတာဝန္ျဖစ္တယ္။ အခု ကၽြန္ဘဝမွာလို ေ႐ွးကလို အေပ်ာ္တမ္းရဲအဖြဲ႕အစ႐ွိတဲ့ အခုျပည္သူ႔ရဲေဘာ္တပ္ဖြဲ႕ ဆိုတဲ့ အဖြဲ႕မ်ိဳးေတြကို တသီးတျခားတည္ေထာင္ရတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးမ႐ွိေစရဘူး။

(၈) တုိင္းျပည္ဥပေဒတရား႐ုံးစနစ္ဟာလည္း ျပည္သူေတြရဲ႕အက်ိဳးကို ေ႐ွး႐ႈမယ့္ ျပည္သူ႔တရား႐ုံးစနစ္မ်ိဳး ျဖစ္ရမယ္။

အဲဒီလိုအခ်က္ေတြပါမွသာလွ်င္ တကယ့္ဒီမိုကေရစီအျခခံေတြခ်ရာေရာက္မယ္။ ဒါမွသာလွ်င္ သူ႔အခ်ိန္အခါေရာက္တဲ့အခါ ဒီမိုကေရစီဆိုတဲ့ အေဆာက္အအံုႀကီးကို မားမားမတ္မတ္ တည္ေဆာက္ႏိုင္မယ္။” ဟူ၍ ေျပာၾကားခဲ့သည္။

ညီလာခံေနာက္ဆံုးေန႔ျဖစ္ေသာ ၁၉၄၇ ေမလ ၂၃ရက္တြင္ စိစစ္ေရးေကာ္မတီက စိစစ္ျပေသာ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒမူၾကမ္းကို အတည္ျပဳခဲ့သည္။ ဖဆပလအဖြဲ႕ခ်ဳပ္က ေရးဆြဲခဲ့သည့္ အေျခခံမူၾကမ္းတြင္ အခန္းႀကီး (၁၄)ခန္း၊ ပုဒ္မခြဲ (၁၂၇)ခုႏွင့္ ဇယားတစ္ခုပါ႐ွိသည္။

ဖဆပလ ပဏာမညီလာခံတြင္ တင္သြင္းခဲ့သည့္ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒမူၾကမ္းကို ျပည္ေထာင္စုတုိင္းရင္းသားအမ်ားစုက ေထာက္ခံၾကေသာ္ လည္း ဝါရင့္ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီး ေဒါက္တာဘေမာ္က ဖဆပလမွေရးဆြဲခဲ့သည့္ အေျခခံဥပေဒမူၾကမ္းသည္

အိႏိၵယတုိင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ပံုတူကူးခ်ထားၿပီး အခ်က္အလက္အခ်ိဳ႕သည္ ဆိုဗိယက္ယူနီယံဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုမွ ယူထားေၾကာင္း ေဝဖန္ခဲ့သည္။ ေဒါက္တာဘေမာ္ သည္ လူမ်ိဳးေပါင္းစံုျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားေသာ ျပည္ေထာင္စုတည္ေထာင္ျခင္းကို ျပင္းထန္စြာဆန္႔က်င္ခဲ့သူလည္း ျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ ေဒါက္တာဘေမာ္၏ ေဝဖန္ခ်က္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ျပန္လည္ေခ်ပရာ၌ ပညာ႐ွိအဓိပတိေဟာင္းႀကီး၏ အဆက္ဆက္က ေျပာ႐ိုးဆို႐ိုးအတုိင္းပင္ သူ၏စကားလံုးမ်ားသည္ အေပၚယံအားျဖင့္ ေလးနက္ဟန္႐ွိေသာ္လည္း ေသခ်ာေလ့လာပါက သူ၏ေဝဖန္ခ်က္မ်ားမွာ အႏွစ္သာရ ကင္းမဲ့ေနသည္ကို ေတြ႕ရေၾကာင္း၊ အျပဳသေဘာပါဝင္သည့္ စကားတစ္လံုးတေလမွ မေတြ႕ရေၾကာင္း၊ ေဒါက္တာဘေမာ္သည္ ေတာင္တန္းေဒသ လူမ်ိဳးမ်ား၏ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရလိုမႈႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ မည္သို႔မည္ပံု လုိက္ေလ်ာသင့္သည္ကို ေျပာဆိုေဝဖန္ရန္ လစ္ဟင္းခဲ့ေၾကာင္း သူ၏ေဝဖန္ခ်က္မ်ားမွာ မၾကာမီက က်င္းပၿပီးစီးခဲ့ေသာ ေ႐ြးေကာက္ပြဲကို သပိတ္ေမွာက္ခဲ့သည့္ သူ၏ အျပဳအမူႏွင့္ လုိက္ေလ်ာညီေထြ႐ွိေၾကာင္း” ေျပာၾကားသြားခဲ့သည္။

၄၇ ခုုႏွစ္ ပထမလႊတ္ေတာ္ညီလာခံ မွ အေျခခံဥပေဒေရးဆြဲေရး ဆီသိုု႔

ထို႔ေနာက္ ၁၉၄၇ ဇြန္ ၁၀တြင္ ပထမအႀကိမ္ေျမာက္ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ညီလာခံကို နံနက္ ၁၁နာရီတြင္ စတင္က်င္းပခဲ့ရာ လႊတ္ေတာ္အမတ္ ၂၅၅ဦးအနက္ ၁၄၆ဦး တက္ေရာက္ခဲ့သည္။ ညီလာခံအစည္းအေဝးတြင္ ေခတၱသဘာပတိအျဖစ္ သခင္ျမကို တင္ေျမႇာက္ခဲ့ၾကသည္။

ညီလာခံတြင္ လႊတ္ေတာ္သဘာပတိအျဖစ္ သခင္ႏုအားတင္ေျမႇာက္ရန္ အဆိုတင္သြင္းခဲ့ၾကသည္။ ပထမအဆိုကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက တင္သြင္းၿပီး စဝ္ေ႐ႊသိုက္က ေထာက္ခံခဲ့သည္။ ဒုတိယအဆိုကိုမူ မန္းဘခိုင္က တင္သြင္းၿပီး မစၥတာအီဘာနာဒ္က ေထာက္ခံခဲ့သည္။

၁၉၄၇ ဇြန္၁၆ရက္ေန႔တြင္ ဆက္လက္က်င္းပေသာ ညီလာခံ၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲရာတြင္ ပါဝင္ရမည့္ အေျခခံအခ်က္အလက္မ်ားကို ခ်မွတ္ေပးသည့္ လမ္းၫႊန္အဆိုအား တင္သြင္းခဲ့သည္။

ယင္းအဆို၌ အခ်က္(၇)ခ်က္ပါ႐ွိရာ

“နိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒသည္ ‘ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံေတာ္’ဟု ေခၚတြင္ေစေသာ လြတ္လပ္သည့္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာပိုင္ သမၼတႏိုင္ငံ၏ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ုပ္ပံုအေျခခံ ဥပေဒျဖစ္ေစရမည္။

ျပည္ေထာင္စုႏုိင္ငံေတာ္တြင္ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒက သတ္မွတ္ေဖာ္ျပသည့္ တသီးပုဂၢလျပည္နယ္မ်ား ပါဝင္ေစလ်က္၊ ထိုသို႔ သတ္မွတ္ေဖာ္ျပသည့္  တသီးပုဂၢလျပည္နယ္မ်ားသည္ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒတြင္ သတ္မွတ္ေဖာ္ျပထားသည္ႏွင့္အမွ် ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အာဏာရ႐ွိေစရမည္။”

စသည့္အခ်က္မ်ား ပါဝင္ခဲ့သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ပထမအႀကိမ္ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ညီလာခံတြင္ လမ္းၫႊန္အဆိုကို တင္သြင္းခဲ့ရာ၌ မိနစ္ ၉၀ၾကာ မိန္႔ခြန္း႐ွည္တရပ္ ကိုလည္း ေျပာၾကားခဲ့သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏လမ္းၫႊန္အဆိုကို ဖဆပလအမတ္မ်ားအျပင္ ႐ွမ္းျပည္အမတ္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ ေညာင္ေ႐ႊေစာ္ဘြားႀကီး၊ ဦးထြန္းျမင့္၊ အဂၤလိပ္ျမန္မာကျပားအမတ္ မစၥတာ ေရးဗား (Mr. A.River)၊ကရင္အမတ္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ မန္းဘခိုင္၊ ေစာစံဘိုးသင္၊ ေစာဝီရီေက်ာ္၊ ကခ်င္အမတ္မ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ဆမားဒူးဝါးေနာင္၊ ဒူးဝါးေဇာ္လြန္း၊ ခ်င္းအမတ္ ဝမ္ကိုေဟာ၊ မြန္အမတ္ မြန္ထြန္းရင္၊ ရခိုင္အမတ္ ဗိုလ္ဘေစာ၊ ဦးစံထြန္းေအာင္၊ ကြန္ျမဴနစ္အမတ္ သခင္သန္းေဖ၊ မူဆလင္အမတ္ ဦးစိန္ဘြား၊ အမ်ိဳးသမီးအမတ္ ေဒၚေစာေ႐ႊႏွင့္ ေဒၚလွ႐ွင္တို႔က ေထာက္ခံခဲ့ၾကရာ ကန္႔ကြက္သူမ႐ွိ အတည္ျပဳခဲ့ၾကသည္။

ယင္းေနာက္ ပထမအႀကိမ္ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ညီလာခံက်င္းပအၿပီး တစ္လအၾကာ ၁၉၄၇ ဇူလိုင္ ၁၉ရက္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအပါအဝင္ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား မသမာသူတို႔၏ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္မႈေၾကာင့္ က်ဆံုးခဲ့ရသည္။

ဗုုိလ္ခ်ဳပ္မပါေတာ့သည္ ေနာက္ဆက္တြဲ ညီလာခံမ်ား

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္တကြ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား က်ဆံုးသြားၿပီး ၁၀ရက္အၾကာ ၁၉၄၇ ဇူလိုင္ ၂၉ရက္ေန႔တြင္ ဒုတိယအႀကိမ္ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ညီလာခံကို ၁၉၄၇ ၾသဂုတ္လ ၁၆ရက္ေန႔အထိ (၁၈)ရက္ၾကာ က်င္းပခဲ့သည္။

ညီလာခံတြင္ သခင္ႏုသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ေနရာအား ဆက္ခံသူအျဖစ္ ဘုရင္ခံ၏အမႈေဆာင္ေကာင္စီ (ဝန္ႀကီးအဖြဲ႕)တြင္ ဥကၠဌျဖစ္သြားေသာ ေၾကာင့္ လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌအျဖစ္မွ ႏႈတ္ထြက္၍ လစ္လပ္သြားေသာ လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌေနရာ၌ ေညာင္ေ႐ႊေစာ္ဘြားႀကီး စဝ္ေ႐ႊသိုက္အား လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌ အျဖစ္ တင္ေျမႇာက္ခဲ့ၾကသည္။

ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ညီလာခံတြင္ အေျခခံဥပေဒေရးဆြဲေရးေကာ္မတီ၏ အေျခခံဥပေဒမူၾကမ္းကို တင္သြင္းခဲ့ၾကသည္။

အေျခခံဥပေဒမူၾကမ္းတြင္ ဥပေဒနိဒါန္း၊ အခန္း (၁၂)ခန္း ႏွင့္ ဇယား (၄)ခု ပါဝင္သည္။ ဒုတိယအႀကိမ္ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ညီလာခံမွ အေျခခံဥပေဒမူၾကမ္းကို လက္ခံရန္ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကၿပီးေနာက္ အေခ်ာကိုင္ရန္အတြက္ အေျခခံဥပေဒအေခ်ာကိုင္ေကာ္မတီကို ဖြဲ႕စည္းကာ အေခ်ာသပ္ လုပ္ေဆာင္ေစခဲ့သည္။

အေျခခံဥပေဒအေခ်ာကိုင္ေကာ္မတီ၌  လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌ စဝ္ေ႐ႊသိုက္၊ ဦးတင္ထြဋ္၊ သခင္လြန္းေဘာ္၊ မန္းဝင္းေမာင္၊ သခင္တင္၊ သခင္တင္ထြန္း၊ ဦးဘသီ၊ မစၥတာေအေရးဗားစ္၊ ဦးေက်ာ္ျမင့္၊ ဗိုလ္ထိန္လင္း၊ ေစာေနာ္တင္ဘြား၊ စဝ္ခြန္ခ်ိဳ၊ ဆာမားဒူးဝါးဆင္ဝါးေနာင္၊ ဝမ္ကိုေဟာ၊ ဦးတင္ (ျမန္ေအာင္) ႏွင့္ သခင္ႏု တို႔ ပါဝင္ၾကသည္။

ယင္းေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေမွ်ာ္မွန္းထားသည့္အတိုင္း တိုင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ေ႐ြးေကာက္ပြဲက်င္းပအၿပီး ငါးလခြဲအၾကာ ၁၉၄၇ စက္တင္ဘာလ ၁၅ရက္ မွ ၂၄ရက္အထိ က်င္းပခဲ့ေသာ တတိယအႀကိမ္ေျမာက္ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ညီလာခံတြင္ အေခ်ာကိုင္ေကာ္မတီမွ တင္သြင္းခဲ့ေသာ ၁၉၄၇ခုႏွစ္ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒကို တညီတၫြတ္တည္း လက္ခံအတည္ျပဳခဲ့ၾကသည္။

လႊတ္ေတာ္ညီလာခံအၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ ၁၉၄၇ စက္တင္ဘာလ ၂၅တြင္ ဘ႑ာေရးဝန္ႀကီး ဦးတင္ထြဋ္ဦးေဆာင္ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံဘ႑ာေရးမစ္႐ွင္ အဖြဲ႕သည္ အဂၤလန္သို႔ သြားေရာက္ခဲ့သည္။ ယင္းအဖြဲ႕တြင္ ဦးကိုကိုႀကီး၊ ဗိုလ္မွဴးေအာင္၊ မန္းဝင္းေမာင္၊ ဦးေအးေမာင္၊ မိုးမိတ္ေစာ္ဘြားႀကီး၊ ဦးဝမ္ကိုေဟာ၊ ဦးလဘန္ဂေရာင္တို႔ လိုက္ပါခဲ့ၾကသည္။ စက္တင္ဘာလ ၂၈ရက္တြင္ ၿဗိတိသွ်နန္းရင္းဝန္အက္တလီနွင့္ေတြ႕ဆံုကာ ယခင္က ႀကိဳတင္ေဆြးေႏြးထားေသာ ဘ႑ာေရးဆိုင္ရာကိစၥရပ္မ်ားကို အၿပီးသတ္ေဆြးေႏြးႏိုင္ခဲ့သည္။

ထို႔ေနာက္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာလႊဲေျပာင္းရယူေရးစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုရန္အတြက္ ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕သည္ ၁၉၄၇ ေအာက္တိုဘာလ ၁၂တြင္ အဂၤလန္သို႔ ထြက္ခြာသြားၾကသည္။

ယင္းအဖြဲ႕တြင္ ယာယီဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ သခင္ႏု၊ ဒုဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဗိုလ္လက္်ာႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအတြင္းဝန္ဗိုလ္ထြန္းလင္းတို႔ လုိက္ပါခဲ့ၾကသည္။

၁၉၄၇ေအာက္တိုဘာလ၁၇ရက္တြင္ ၿဗိတိသွ်နန္းရင္းဝန္အက္တလီႏွင့္ ျမန္မာျပည္ယာယီအစိုးရဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ သခင္ႏုတို႔သည္ သမိုင္းဝင္ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးစာခ်ဳပ္ ေခၚ “ႏု-အက္တလီစာခ်ဳပ္” ကို ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ၾကသည္။ အဆိုပါစာခ်ဳပ္တြင္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရက ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံအား လံုးဝလြတ္လပ္ေသာအခ်ဳပ္အျခာအာဏာပိုင္ ႏိုင္ငံဟူ၍ အသိအမွတ္ျပဳေၾကာင္း ပါ႐ွိခဲ့သည္။

ၿဗိတိသွ်ပါတီတြင္လည္း ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးဥပေဒၾကမ္းကို ၁၉၄၇ ဒီဇင္ဘာလ ၁၀ရက္၌ ေဆြးေႏြးညႇိႏိႈင္းခဲ့ၾကရာ၊ ေထာက္ခံမဲ ၂၂၈၊ ကန္႔ကြက္မဲ ၁၁၄မဲျဖင့္ အတည္ျပဳခဲ့ၾကသည္။ သို႔ျဖင့္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးဥပေဒၾကမ္းကို ၿဗိတိသွ်ဆ႒မေျမာက္ ေဂ်ာ့ဘုရင္က အတည္ျပဳလက္မွတ္ေရးထိုး ေပးလုိက္သည္။

စတုုတၳအၾကိမ္ လႊတ္ေတာ္ညီလာခံ သိုု႔မဟုုတ္ လြတ္လပ္ေရးအၾကိဳညီလာခံ

ယင္းေနာက္ ၁၉၄၈ခု ဇန္နဝါရီ၃ရက္ နံနက္ ၁၁နာရီတြင္ အတြင္းဝန္႐ုံးအတြင္း႐ွိ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္အေဆာက္အအံု၌ စတုတၳအႀကိမ္ေျမာက္ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ညီလာခံကို က်င္းပခဲ့ရာ အဆိုပါညီလာခံသည္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအႀကိဳညီလာခံဟု ေခၚဆိုႏိုင္ေပသည္။

ညီလာခံတြင္ လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌသစ္အျဖစ္ ေညာင္ေ႐ႊေစာ္ဘြားႀကီး စဝ္ေ႐ႊသိုက္ေနရာတြင္ ရမည္းသင္းေျမာက္ပိုင္းအမတ္ ေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမကို တင္သြင္းခဲ့ၾကသည္။

ေညာင္ေ႐ႊေစာ္ဘြားႀကီးစဝ္ေ႐ႊသိုက္သည္ လႊတ္ေတာ္နာယကအျဖစ္ တင္ေျမႇာက္ခံရသည္။

ယာယီဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ သခင္ႏုက ျမန္မာႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးရ႐ွိခ်ိန္မွစ၍ စတင္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ၾကေတာ့မည့္ ဝန္ႀကီး ၁၈ဦး၏ အမည္စာရင္းကို ေၾကညာခဲ့သည္။

ဤသို႔ျဖင့္ တမ်ိဳးသားလံုး ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေနေသာ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးသည္ ၁၉၄၈ဇန္နဝါရီလ ၄ရက္ နံနက္ ၄နာရီ ၂၀မိနစ္တြင္ ရ႐ွိခဲ့ေလသည္။ ယင္းအခ်ိန္၌ပင္ ရန္ကုန္ျမစ္ကမ္းတြင္ ဆုိက္ကပ္ထားေသာ ဘာမင္ဟမ္စစ္ သေဘာၤမွ အေျမာက္ပစ္ေဖာက္အခ်က္ေပးေနစဥ္ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ေ႐ွ႕႐ွိ အလံတိုင္တြင္ လႊင့္ထူထားေသာ ၿဗိတိသွ်ယူနီယံအလံကို ျဖဳတ္ခ်ၿပီးေနာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အလံကို လႊင့္ထူခဲ့သည္။

ယင္းေနာက္ နံနက္ ၄နာရီ ၄၅မိနစ္တြင္ လႊတ္ေတာ္အစည္းအေဝးခန္းမ၌ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာလႊဲေျပာင္းပြဲအခမ္းအနားက်င္းပခဲ့ရာ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ နာယက စဝ္ေ႐ႊသိုက္သည္ ယာယီသမၼတျဖစ္လာခဲ့သည္။

ထိုေန႔နံနက္ ၆နာရီ ၃၀မိနစ္တြင္ ဘုရင္ခံအိမ္ေတာ္၌လည္း အာဏာလႊဲေျပာင္း သည့္ အထိမ္းအမွတ္အခမ္းအနားက်င္းပခဲ့သည္။ နံနက္ ၈နာရီ ၂၀မိနစ္တြင္ ဘုရင္ခံဆာဟူးဘတ္ရန္႔ခ္ႏွင့္ဇနီးတို႔သည္ ဘာမင္ဟမ္စစ္သေဘၤာျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားသည္။

                 ေက်ာ္မိုးလြင္