အခ်စ္အေၾကာင္းေျပာၿပီဆိုရင္ “အခ်စ္စတင္ျဖစ္
ပံုေလး” ပါေျပာျပမွ ျပည့္စံုသြားမွာပါ။ အခ်စ္
စတင္ျဖစ္ပံုအေၾကာင္းေလးကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေလာက္
ေျပာျပရေအာင္ပါ။
ကမၻာႀကီးပ်က္ေတာ့ ကမၻာသစ္တစ္ခု ျပန္တည္တဲ့
အခါမွာ ဘယ္သူေတြအရင္ေရာက္လာသလဲဆိုေတာ့
ျဗဟၼာေတြ၊ ျဗဟၼာ့ျပည္ကေနစုေတၿပီး လူ႔ျပည္မွာ
ဥပပတ္ပဋိသေႏၶစိတ္နဲ႔ လူလာျဖစ္ၾကပါတယ္။
အဲလိုလူလာျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေယာကၤ်ား၊မိန္းမဆိုတဲ့
ဣတၳိဘ၀ရုပ္၊ ပုရိသဘာ၀ရုပ္ ထင္ထင္ရွားရွား
မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါေတြနဲ႔
ဆုိေတာ့ ေနေတြလေတြလည္း မလုိအပ္ေသးပါဘူး။
အဲဒီမွာ တစ္ခုသတိထားရမွာက ျဗဟၼာေတြ လူ႔ျပည္ကို
ဆင္းလာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စုေတၿပီး လူ႔ျပည္မွာ
လူလာျဖစ္ၾကတာပါ။ တခ်ိဳ ႔က ကမၻာဦးအစမွာ ျဗဟၼာ
ေတြ ျဗဟၼာ့ျပည္ကဆင္းလာတယ္လို႔ ေျပာေျပာေန
ၾကလို႔ပါ။ ျဗဟၼာ့ျပည္က စုေတစဆိုေတာ့ “ပီတိေလး”
ေတြနဲ႔ပဲ ေနေနၾကပါတယ္။ဘာမွမစားၾကေသးပါဘူး။
ကမၻာျပဳမိုးရြာထားၿပီး တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေရေတြခန္း
ေျခာက္သြားတာဆိုေတာ့ ေျမအထက္မွာ အေပၚယံ
ေျမဆီေတြ က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ေျမဆီေတြက
ႏို႔ရည္အထက္မွာ တက္ေနတဲ့ မလိုင္လို ခ်ိဳဆိမ့္တဲ့
အန႔ံအရသာ ရွိေနတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။
အဲဒီအထဲကမွ တစ္ေယာက္က ေမႊးႀကိဳင္ေနတဲ့
ေျမဆီေလးေတြကို “ဘယ္လိုအရသာရွိမလဲ”ဆိုၿပီး
လက္နဲ႔တို႔ၿပီးလ်က္ ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ “ဟာ...
ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတာပဲ”ဆုိၿပီး ဆက္စားပါေတာ့
တယ္။ က်န္တဲ့သူေတြကလည္း သူစားသလို လိုက္စား
ပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ ရသတဏွာ၀င္လာၿပီး
ကိုယ္ေယာင္ကိုယ္၀ါေတြလည္း ေပ်ာက္သြားေရာ
ဆိုပါေတာ့။
အဲဒီမွာ တခ်ိဳ ႔အဆုိေတာ္ေတြက “ျဗဟၼာေတြ ေျမသင္း
စားလုိ႔ ထူးဆန္းတဲ့ အခ်စ္ျဖစ္ေပၚသည္...”စသည္ျဖင့္
သီခ်င္းလုပ္ဆိုၾကပါတယ္။တကယ္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ
“အခ်စ္” မျဖစ္ၾကေသးပါဘူး။ သူတို႔ရဲ ႔သႏၱာန္မွာ “ရသ
တဏွာ” ပဲ ၀င္လာေသးတာပါ။ ေနာက္တစ္ခုက ျဗဟၼာ
ေတြစားတာမဟုတ္ပါဘူး။ ျဗဟၼာျပည္က စုေတၿပီး
“လူ” ေတြျဖစ္ေနၿပီျဖစ္လို႔လူေတြစားတာပါ။
ဒီလိုနဲ႔ ေျမဆီေတြစားရင္း စားရင္း ကုန္သြားေတာ့
ကံအားေလ်ာ္စြာ “သေလးဆန္”ေတြ ေပၚလာပါတယ္။
ဒီသေလးဆန္ေတြဟာ အိုးထဲထည့္ မီးေက်ာက္ေပၚ
တင္လိုက္တာနဲ႔ အလိုလိုမီးေတာက္ၿပီး ထမင္းက်က္
တာနဲ႔ မီးလည္းၿငိမ္းသြားပါတယ္။
ေျမဆီေျမလႊာေတြ စားေနတုန္းကေတာ့ စားသမွ်
အဆီအသားေတြျဖစ္ၿပီး အဖတ္အကာ တခ်ိဳ ႔သာ
က်န္တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ အဲဒီအဖတ္အကာ တစ္ခ်ဳိ႕
ကိုလည္း ၀မ္းမီးကေလာင္လိုက္တဲ့အတြက္ ကုန္ခန္း
ကုန္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ က်င္ႀကီး က်င္ငယ္ဆိုတာ မျဖစ္ေသးပါဘူး။
သေလးဆန္ေတြ စားလာတဲ့အခါမွာေတာ့ “က်င္ႀကီး၊
က်င္ငယ္” ဆိုတာျဖစ္လာၿပီး က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ ထြက္ရာ
အေပါက္ေတြလည္းျဖစ္ေပၚလာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ဒီေတာ့မွ “ေယာကၤ်ား၊ မိန္းမပံု” သဏၭာန္ျဖစ္တဲ့ “ဣတၳိ
ဘာ၀ရုပ္၊ ပုရိသဘာ၀ရုပ္” ေတြလည္း ထင္ထင္ရွားရွား
ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။
ျဗဟၼာ့ျပည္မေရာက္ခင္က မိန္းမျဖစ္ခဲ့တဲ့သူက ဣတၳိ
ဘာ၀ရုပ္ေပၚလာၿပီး ေယာကၤ်ားျဖစ္ခဲ့တဲ့သူက ပုရိသ
ဘာ၀ရုပ္ေပၚလာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ “နားနဲ႔မနာ
ဖ၀ါးနဲ႔နာ” ဆိုတဲ့အတုိင္း နားနဲ႔မဖတ္၊ ဖ၀ါးနဲ႔ဖတ္လို႔
ေျပာရေတာ့မလား မသိပါဘူး။ တစ္ေယာက္နဲ႔
တစ္ေယာက္အဂၤါေတြမတူလို႔ ၊ တစ္ေယာက္အဂၤါ
တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး တပ္ႏွစ္သက္တဲ့ တဏွာရာဂ
ေတြျဖစ္ေလာၿပီး စိတ္ကိုမခ်ဳပ္တည္းႏိုင္ေတာ့ဘဲကာမ
ကိစၥကို စတင္မွီ၀ဲၾကပါသတဲ့။
ဒီေတာ့ က်န္တဲ့သူေတြက မျပဳေကာင္းတာ ျပဳရပါ့မလား
ဆိုၿပီးခဲနဲ႔၀ိုင္းေပါက္ၾကပါသတဲ့။ ကာမကိစၥကို ျပဳတဲ့
သူေတြဟာ ပုန္းေအာင္းရင္း အိမ္ရာမ်ား သီးျခား
တည္ေထာင္ၾကပါသတဲ့။ ဒီေခတ္ မဂၤလာေဆာင္ ခဲေပါက္
တဲ့ဓေလ့ဟာ ကမၻာဦးကတည္းက စခဲ့တာလို႔ဆိုပါတယ္။
ဒါဟာ ကမၻာဦးအစအခ်စ္စတင္ျဖစ္ေပၚပံု အက်ဥ္းပါပဲ။
အက်ယ္သိခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ “သုတ္ပါေထယ်ပါဠိ
ေတာ္ျမန္မာျပန္ အဂၢညသုတ္” နဲ႔ ဆရာေတာ္ အရွင္
ဇနကာဘိ၀ံသရဲ ႔သၿဂိဳဟ္ဘာသာဋီကာ၊ အေျချပဳပဌာန္း
တရားေတာ္ စာအုပ္တို႔မွာ ျမန္မာလို အက်ယ္ေရးျပထား
ပါတယ္။ဒီမွာေတာ့ လိုရင္းခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းပဲ ေရးျပ လိုက္တာပါ။
အခ်စ္ဆိုတဲ့ တဏွာရာဂ၊ ကာမဂုဏ္ ကိစၥေတြကို ခံစား
တာကို စာမွာဘယ္လို ဥပမာေပးထားသလဲဆိုေတာ့
ႏူနာေရာဂါသည္ဟာ ကို္ယ့္ရဲ ႔ႏူနာေရာဂါ ယားယံလာတဲ့
အခါသက္သာလိုသက္သာျငား မီးကင္တာနဲ႔တူပါတယ္။
မီးကင္ေနတုန္းမွာ အယားတဒဂၤ သက္သာသြားတယ္လို႔
ထင္ရေပမယ့္ ေနာက္-ပိုးေတြ ျပန္ထုိးေတာ့ျပန္ယားၿပီး
ျပန္ကင္ရတာပါပဲ။ ႏူနာေရာဂါကို အျမစ္ျပတ္ေအာင္ ေဆး
ေသာက္လိုက္မွပဲ မကင္ရေတာ့မွာပါ။
အာရံုငါးပါးကာမဂုဏ္တရားေတြကို ခံစားတာဟာ
ႏူနာမီးကင္တာနဲ႔ တူတယ္ဆိုေတာ့ -
ကိုးရီးယားကားေလး ၾကည့္ေနတာလည္း
မီးကင္ေနတာပါပဲ။
ေဘာလံုးပြဲေတြ ၾကည့္ေနေနတာလည္း
မီးကင္ေနတာပါပဲ။
ကာရာအိုေကဆိုင္ သြားတာလည္း မီးကင္ေနတာပါပဲ။
အလွျပင္ဆိုင္မွာ ဆံပင္သြားေျဖာင့္တာလည္း
မီးကင္ေနတာပါပဲ။
ေခ်ာင္းသာသြားတာလည္း မီးကင္ေနတာပါပဲ။
ဆိုင္ရာမဂ္အဆင့္ဆင့္ကို မရေသးသေရြ ႔ေတာ့ မီးကကင္ကင္
ေနရဦးမွာပါ။ ဆိုင္ရာ မဂ္ေတြမရေသးရင္ေတာင္ ကိုယ္မီးကင္
ေနတာေလးကို မီးကင္ေနတယ္လို႔ သိေနရင္ပဲ မဆိုးလွပါဘူး။
ဒီေတာ့ ကိုးရီးယားကားေလးၾကည့္ေနရင္လည္း “ေဩာ္ ငါ
မီးကင္ေနတာ၊ ငါ မီးကင္ေနတာ” လို႔ သူမ်ားမၾကားေအာင္
တုိးတုိးေလးဆင္ျခင္လိုက္ပါ။
ဆံပင္ေျဖာင့္ေနရင္လည္း “ေဩာ္ ငါမီးကင္ေနတာ၊ ငါမီးကင္
ေနတာ” လို႔တိုးတုိးေလးဆင္ျခင္လိုက္ပါ။ ဆင္ျခင္ေနတဲ့
သူဟာ ကိုယ့္မွာျဖစ္ေနတဲ့ ႏူနာေရာဂါကိုကုဖုိ႔ သတိေပး
ေနတာနဲ႔တူပါတယ္။ ဒီေတာ့ အလြန္အကြ်ံေတြလည္း မျဖစ္
ေတာ့ပါဘူး။
မီးကင္ေနတဲ့သူခ်င္းတူေပမယ့္ ကိုယ္ကမီးကင္ေနတာ
ေလးကို သိေနေတာ့ ဘာပဲေျပာေျပာ သူတို႔နဲ႔စာရင္ ကိုယ္က
သူတို႔ထက္ မသိမသာေလးေတာ့ သာေနတာပါပဲ။ဆင္ျခင္
ရင္း ဆင္ျခင္းရင္းနဲ႔ၾကာလာရင္သံေ၀ဂဥာဏ္ေတြ မ်ားမ်ား
လာပါလိမ့္မယ္။ သံေ၀ဂဥာဏ္ေတြမ်ားလာတဲ့ တစ္ေန႔မွာ
ကိုယ့္ရဲ ႔ႏူနာကိုလည္း အျမစ္ျပတ္ ကုခ်င္စိတ္ေပါက္ လာပါ
လိမ့္မယ္။အနာရွိရင္ ေဆးရွိတာပါပဲ။ႏူနာေရာဂါ ေပ်ာက္ဖုိ႔
အတြက္ ေဆးကေတာ့“သတိပဌာန္၀ိပႆနာေဆး”ပါပဲ။
သတိပဌာန္၀ိပႆနာတရား ရႈမွတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ဟာ တဒဂၤ
အားျဖင့္ အကုသုိလ္ကိေလသာေတြ ၿငိမ္းေနတာပါ။
တဒဂၤ အကုသိုလ္ကိေလသာၿငိမ္းေနတဲ့ အခ်ိန္ေလးဟာ
သိပ္ၿပီးခ်မ္းသာေနတာပါ။ အဲဒီခ်မ္းသာမႈဟာ ေလာကီ
ခ်မ္းသာေတြနဲ႔ႏႈိင္းယွဥ္လို႔ကို မရပါဘူး။
ဒါေတာင္ အျမစ္ျပတ္ အကုသိုလ္ကိေလသာ ၿငိမ္းေသးတာ
မဟုတ္ပါဘူး။ အျမစ္ျပတ္ၿငိမ္းသြားတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အထူး
ေျပာစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္က ဒီသေဘာေလးကို
အာရံုျပဳၿပီး သတိပဌာန္ ၀ိပႆနာေဆးေလးကို မၾကာခဏ
ေသာက္ေသာက္ေပးဖုိ႔ပါ။လူ႔ေလာကမွာက မီးကင္စရာ
ခပ္မ်ားမ်ားရယ္။ပုထုဇဥ္သဘာ၀အရ ကိုယ္ကမကင္းႏိုင္
ေသးလို႔ မီးကင္ေနရရင္လည္း ကိုယ္မီးကင္ေနတယ္ဆိုတာ
ေလးကို သိေနဖို႔ပါပဲ။
ကာမဂုဏ္အာရံုေတြေနာက္ကို လိုက္ေနသေရြ႕ေတာ့
ဘယ္ေတာ့မွဆံုးမွာမဟုတ္ပါဘူး။ တုိးလို႔တုိးလို႔သာ
ခံစားေနခ်င္မွာပါ။ ဒီကာမဂုဏ္အာရံုေတြေၾကာင့္ပဲ
“စိတ္ဆိုးရ၊စိတ္ေကာက္ရ၊ နာၾကည္းခဲ့ရ၊ လြမ္းရ၊
ေဆြးရ၊ မိတ္ပ်က္ရ၊ေနာက္ဆံုး ေထာင္က်ရ၊ ငရဲက်
သြားရတဲ့ အထိပါပဲ။ ကိုယ့္၀န္းက်င္မွာဒါေတြက ေန႔စဥ္
ေတြ႔ေနရတာပါ။
တကယ္လို႔ ကိုယ္က ကိုယ္ရဲ ႔ ႏူနာေရာဂါကို အျမစ္ျပတ္ေအာင္
မကုခ်င္ေသးဘူးဆိုရင္ေတာင္ တဒဂၤအားျဖင့္ ေရာဂါသက္သာဖုိ႔
သတိပဌာန္၀ိပႆနာေဆးေလးကို တစ္ေန႔ကို ဆယ့္ငါးမိနစ္၊
မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေတာ့ ေသာက္ေသာက္ေနသင့္ပါတယ္။
ေသာက္ရင္းေသာက္ရင္း ေဆးရဲ ႔အာနိသင္ကို သိသိလာၿပီး
တိုးတိုးေသာက္ခ်င္လာမွာပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ စာဖတ္သူရယ္၊
ႏူနာေရာဂါ တဒဂၤသက္သာဖုိ႔ သတိပဌာန္ ၀ိပႆနာေဆး
ေလးကို တစ္ေန႔ကိုဆယ့္ငါးမိနစ္၊ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေတာ့
ေသာက္ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားလိုက္ပါေနာ္။
ေက်ာ္မိုးလြင္
0 comments:
Post a Comment