ပင္လံုစာခ်ဳပ္အေၾကာငး္တစ္ေစ့တစစ္ေၾကာငး္

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေရးဆြဲခဲ့ေသာ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒ ၃ ခု ရွိသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေရးဆြဲခဲ့ေသာ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း ေရးဆြဲခဲ့ေသာ ၁၉၇၄ အေျခခံဥပေဒႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႈးႀကီးသန္းေရႊ ယခုေရးဆြဲ လိုက္ေသာ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ ဟု၍ သံုးခုရွိရာ၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေရးဆြဲခဲ့ေသာ ၁၉၄၇ခုႏွစ္ အေျခခံ ဥပေဒသည္ လူႀကိဳက္အမ်ားဆံုး၊ အမွ်တဆံုးႏွင့္ အေကာင္းဆံုး အေျခခံဥပေဒ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ခုတေလာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဦးေဆာင္ၿပီး ဗမာျပည္မနဲ႔ ေတာင္တန္း ေဒသေန လူမ်ိဳးစုေတြၾကား ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့တဲ့ ပင္လံုစာခ်ဳပ္နဲ႔ ယင္းစာခ်ဳပ္ကို အေျခခံၿပီးေရးဆြဲတဲ့ ၁၉၄၇ အေျခခံ ဥပေဒကို နအဖစစ္အစိုးရက ထိပါးပုတ္ခတ္ ေျပာဆို တာေတြ ဖတ္ရတာ မ်ားလာလို႔ နဲနဲဇာတ္ေၾကာင္း လွန္စရာ ရွိလာပါတယ္။ “ပင္လံုစာခ်ဳပ္” ဟာ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရး ဗိသုကာႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဦးေဆာင္ၿပီး ၁၉၄၇ ရွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္ပိုင္း ပင္လံုၿမိဳ႕မွာ ဗမာျပည္မ နဲ႔ ေတာင္တန္း ေဒသေန လူမ်ိဳးစုေတြၾကား ေပါင္းစည္း ညီညြတ္ေရး သေဘာတူညီ စာခ်ဳပ္အျဖစ္ ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့တဲ့ စာခ်ဳပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ “ပင္လံုစာခ်ဳပ္” ကိုအေျခခံတဲ့ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒအရ ၿဗိတိသွ်ေတြဆီက ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရး ရယူခဲ့တယ္။ “ပင္လံုစာခ်ဳပ္” ခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ေန႔ကို ျပည္ေထာင္စုဖြား တိုင္းရင္းသားေတြ ေသြးစည္း ညီညြတ္မႈရတဲ့ ေန႔ႀကီး ရက္ျမတ္အျဖစ္ “ျပည္ေထာင္စုေန႔” လို႔ ေခၚေ၀ၚခဲ့တယ္။ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရးရဲ႕ အဓိက ေသာ့ခ်က္ဟာ “ပင္လံုစာခ်ဳပ္” ပဲ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ မွတ္မိသေလာက္ အမ်ိဳးသား ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ပင္လံုညီလာခံမွာ “ေတာင္တန္း ေဒသ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစု ငယ္ေတြကို ဗမာျပည္မ ကေန ခြဲမထြက္ခ်င္ေအာင္ ထားဘို႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗမာ လူမ်ိဳးႀကီးေတြရဲ႕ တာ၀န္သာ ျဖစ္တယ္။ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးေနာက္ ဆယ္ႏွစ္ၾကာလို႔မွ တိုင္းရင္းသားေတြက ျပည္မက ခြဲထြက္မယ္ စကားေျပာလာရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗမာေတြ ညံ့လို႔ပဲ မွတ္” တဲ့။ သိပ္ေကာင္းတဲ့ စကား။ အစ္ကိုႀကီး တစ္ေယာက္က ညီငယ္ေတြကို ေျပာသလို၊ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း တစ္ေယာက္လို အာမခံ တာ၀န္ယူတဲ့ဲ့စကား ေျပာခဲ့တာ။ ေတာင္တန္းသားေတြ ဘက္ကလဲ ျပည္မနဲ႔ အင္အားခ်င္း ဘယ္လိုမွမယွဥ္ႏိုင္ဘူး၊ ကိုယ့္ဖာကိုယ္ ရပ္တည္ဘို႔လဲ မလြယ္ဘူး ဆိုေတာ့ ဗမာျပည္မကသာ ညွာညွာ တာတာ ဆက္ဆံရင္ ေတာင္တန္း ေဒသေတြက ခြဲထြက္ခြင့္ ေတာင္းစရာ အေၾကာင္း မရွိသလို ျပည္မနဲ႔ မေပါင္းခ်င္စရာ အေၾကာင္း ဘာမွမရွိဘူး၊ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစု ငယ္ေတြကို ဗမာျပည္မကေန ခြဲမထြက္ခ်င္ေအာင္ ထားဘို႔ ဘာမွ မခက္ဘူး ဆိုတာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လဲ သိတယ္။ ၁၈၈၅မွာ ၿဗိတိသွ်ေတြက ျမန္မာႏိုင္ငံကို သိမ္းေတာ့ သီေပါဘုရင္ပိုင္နက္ (Upper Burma) ကို သိမ္းပိုက္ လိုက္ၿပီလို႔ ကမၻာကို ေၾကညာခဲ့တယ္။ ေတာင္တန္း နယ္ေျမေတြမပါဘူး၊ ေတာင္တန္းေဒသလို႔ သတ္မွတ္ခဲ့တဲ့ ခ်င္းေတာင္တန္း၊ ကခ်င္ေတာင္တန္း၊ ရွမ္းကုန္းေျမျမင့္၊ ကရင္ ေတာင္တန္းနယ္ေတြဟာ သူတို႔လူမ်ိဳးစု ေခါင္းေဆာင္ (ေစာ္ဘြား) ေတြနဲ႔ သူတို႔အုပ္ခ်ဳပ္ေနၾကတဲ့ လူဦးေရနဲၿပီး မဖြံ႕ၿဖိဳးတဲ့ နယ္ေျမေလးေတြ။ လူဦးေရမ်ားၿပီး စစ္အင္အား ေကာင္းတဲ့ ဗမာဘုရင္ေတြရဲ႕ အာဏာစက္ ေအာက္မွာ ေနရေပမဲ့ အၿမဲတန္း ဗမာ ပိုင္နက္ထဲမွာ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ဗမာနဲ႔သူတို႔ေတြနဲ႔ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈ နဲ႔ ဘာသာစကားလဲ မတူ ၾကဘူး၊ တျခားစီ။ တရုပ္နဲ႔ ဗမာလိုဘဲ။ မိတ္ေကာင္း ေဆြေကာင္းေတြလို အရိုအေသေပး၊ လက္ေဆာင္ ပ႑ာပို႔ သမီးကညာ ဆက္တဲ့ အေနအထား။ ဗမာရွင္ဘုရင္က တရုတ္ ဧကရာဇ္ေတြကို လက္ေဆာင္ ဆက္ရသလို ေတာင္တန္းသားေတြလဲ ဗမာ ရွင္ဘုရင္ ေတြကို လက္ေဆာင္ ဆက္ခဲ့ေပမဲ့ သူတို႔လူမ်ိဳးစု ေတြဟာ ဘယ္တုန္းကမွ ဗမာရွင္ဘုရင္ရဲ႕ လက္ေအာက္ခံေတြ မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုၾကတယ္။ သူတို႔ေတြြမွာလဲ ခိုင္လံုတဲ့ သက္ေသ အေထာက္ အထားေတြ ရွိေနတယ္။ ေလ့လာၾကည့္ပါ။ ျဗိတိသွ်ေတြကလဲ ဒါကို အသိအမွတ္ ျပဳခဲ့လို႔ ေတာင္တန္း ေဒသ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ဒီအတိုင္းထားတယ္။ ၀င္မစြက္ဘူး။ သူတို႔ဟာ သူတို႔ ေစ့စပ္ၿပီး သူတို႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႔ သူတို႔ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ တေလွ်ာက္လံုး ေနခဲ့ရတယ္။ အဂၤလိပ္က လြတ္လပ္ေရး မေပးခ်င္လို႔ ေစာ္ဘြားေတြကို ေျမွာက္ေပးခဲ့တယ္ ဆိုတာလဲ မဟုတ္ဘူး၊ သူတို႔ကို ဗမာျပည္မနဲ႔ ေပါင္းဘို႔/မေပါင္းဘို႔ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ ေပးခဲ့တယ္။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ ၿပီးေတာ့ စစ္ဒါဏ္ေၾကာင့္ အေတာ္ေလး မြဲသြားတဲ့ ၿဗိတိသွ်ေတြဟာ ျမန္မာအပါအ၀င္ သူတို႔ လက္ေအာက္ခံ ကိုလိုနီႏိုင္ငံေတြ အားလံုးကို ဆက္မထိမ္းႏိုင္ေတာ့ဘူး အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စားရိတ္ အကုန္ မခံႏိုင္ေတာ့လို႔ လြတ္လပ္ေရး ေပးဘို႔ ၿဗိတိသွ် ပါလီမန္မွာ ေျပာဆိုလာခဲ့ ၾကတယ္။ သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ အေမရိကန္ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ဟစ္တလာရဲ႕ နာဇီဂ်ာမဏီ လက္ေအာက္ မေရာက္ခဲ့ ရတာဆိုေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ သြားတာလဲ ပါမွာပါ။ လြတ္လပ္ေရး လိုခ်င္လဲယူ၊ အေစာင့္အေရွာက္ခံ ဓနသဟာရႏိုင္ငံထဲ ေနခ်င္လဲေနဆိုတာ ျမန္မာက လံုး၀လြတ္လပ္ေရးပဲ လိုခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ ေပးမယ္လို႔ မူအားျဖင့္ သေဘာတူ လိုက္တယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔က ေတာင္တန္းေဒသေတြ ဗမာျပည္မနဲ႔အတူ လြတ္လပ္ေရး လိုခ်င္တယ္ ဆိုေတာ့ ၿဗိတိသွ်အစိုးရက ဒါျဖင့္ ျပည္မနဲ႔ ေတာင္တန္းသားေတြနဲ႔ သေဘာတူ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ၿပီးယူခဲ့ဆိုေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ျပန္လာၿပီး ပင္လံုမွာ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ေတြနဲ႔ ေတြ႕ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ေတာင္တန္းသား လူမ်ိဳးစုငယ္ေတြက ျပည္မနဲ႔ေပါင္းၿပီး လြတ္လပ္ေရးလဲ လိုခ်င္တယ္ လူမ်ိဳးႀကီး ဗမာကိုလဲ မယံုဘူး၊ ေၾကာက္ေနတယ္၊ ခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္ေနတာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကသိေတာ့ ခုနကေျပာတဲ့ “Federal ျပည္ေထာင္စု စနစ္နဲ႔သြားမယ္၊ တန္းတူ ညီတူ ျပည္နယ္အဆင့္ ဆက္ဆံမယ္၊ ဆယ္ႏွစ္ ေပါင္းၾကည့္ မႀကိဳက္ရင္ ဆက္မေပါင္းနဲ႔” လို႔ ရဲရဲအာမခံ လိုက္တယ္။ မွတ္သား ေလာက္တဲ့ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုးညီညြတ္ေရး စကားဘဲ၊ ေတာင္တန္းသားေတြ ေရွ႕ေရးအတြက္ မပူရေအာင္ သူတာ၀န္ ယူလိုက္တာပဲ။ ဒီစကားကို အားလံုး သေဘာတူလို႔ လက္မွတ္ထိုးတယ္၊ ပင္လံု စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္တယ္။ ဒီပင္လံု စိတ္ဓါတ္ကို အေျခခံၿပီး ၁၉၄၇ အေျခခံ ဥပေဒဆြဲခဲ့တယ္။ ဒီအေျခခံ ဥပေဒကို တင္ျပၿပီး ၿဗိတိသွ်ထံက လြတ္လပ္ေရး ရယူခဲ့တယ္၊ ေျပာခ်င္တာက ၁၉၄၇ အေျခခံ ဥပေဒရဲ႕ အသက္ ေသြးေၾကာဟာ “ပင္လံုစာခ်ဳပ္” သာျဖစ္တယ္။ ဖက္ဒရယ္မူဟာ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုေတြ အတြက္ အသက္တမွ် အေရးႀကီးတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ အခြင့္အေရး ျဖစ္တယ္။ ဗမာေတြက ေပးမွ ရမဲ့ အခြင့္အေရး မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုတယ္။ တစ္ခု ေျပာစရာ ရွိတာက ဒုတိယ ကမၻာစစ္ အၿပီး ၿဗိတိသွ် စစ္တပ္ထဲမွာလဲ ျမန္မာႏိုင္ငံကို လြတ္လပ္ေရး မေပးခ်င္ သူေတြ ရွိတယ္။ ဂဠဳန္ဦးေစာတို႔ သခင္ဗစိန္တို႔ ေဒါက္တာ ဘေမာ္တို႔နဲ႔ နီးစပ္သူ ႏိုင္ငံေရး သမားေတြလ ဲရွိတယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ဗမာ့ တပ္မေတာ္ဟာ ငါတို႔ကို တိုက္ဖို႔ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္နဲ႔ ေပါင္းၿပီး ဖြဲ႕စည္းခဲ့တယ္၊ ခုဂ်ပန္ စစ္႐ံႈးေတာ့မွ ငါတို႔ကိုလာၿပီး မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြး ေနတဲ့ ႏွစ္ထပ္ကြမ္း သစၥာေဖာက္ေတြ၊ ဥပေဒအရ ခံုရံုးတင္ အေရးယူရမယ္လို႔ ခါးခါးသီးသီး သေဘာထားတဲ့ စစ္ဗိုလ္ေတြလဲ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဦးေစာကို ေသနတ္ေတြ ခိုးေပးတာမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့တာ။ ၿဗိတိသွ်စစ္တပ္ ဘက္က ၾကည့္ေတာ့လဲ သူတို႔ စစ္သားေတြက ဗမာျပည္ကို ဂ်ပန္ေတြ လက္ေအာက္က ျပန္ရေအာင္ အေသခံတိုက္ ယူထားရတာ။ ဒီလိုလြတ္လပ္ေရး ေပးလိုက္တာ ငါတို႔ဘိုးဘြားေတြ တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ေနမ၀င္ အင္ပါယာႀကီး ၿပိဳကြဲသြားမယ္၊ ႏိုင္ငံေရး သမားေတြက နာမည္ေကာင္း ယူခ်င္လို႔ ႏိုင္ငံေရး အကြက္ထြင္တာ၊ ခုေခတ္ နအဖစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ၿဗိတိသွ် ျပည္ေထာင္စု မၿပိဳကြဲေရးေပါ့၊ ဒီလို စစ္ဘက္က ၿဗိတိသွ် ေနမ၀င္အင္ပါယာႀကီး မၿပိဳကြဲေရး အတြက္ အႀကီးအက်ယ္ ကန္႔ကြက္ၾကတဲ့ ၾကားက ေမာင့္ဘက္တန္တို႔ အက္တလီတို႔ ေဒၚမန္စမစ္တို႔လို ပါလီမန္အထိ ေပါက္ေရာက္တဲ့ လူႀကီးေတြက ဗမာေတြဘက္က စာနာၿပီး လြတ္လပ္ေရးေပးဘို႔ သေဘာတူ ရပ္တည္ၾကတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ေနာက္မွာ ျမန္မာ တစ္မ်ိဳးသားလံုး ရွိေနတယ္ ဆိုတာ လက္ခံတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္နဲ႔ တိုင္းရင္းသားေတြ အေပၚ ထားတဲ့ ရိုးသားျဖဴစင္တဲ့ စိတ္ရင္း ေစတနာကို သေဘာေပါက္ နားလည္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ၁၉၄၇မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ က်ဆံုးသြားေပမဲ့ သူေတာင္းဆိုခဲ့တဲ့ အတိုင္း ျမန္မာျပည္မနဲ႔ ေတာင္တန္း ေဒသေတြ မက်န္ ၁၉၄၈ ဇႏၷ၀ါရီလ (၄)ရက္ေန႔ မွာ ေခ်ာေခ်ာ ေမာေမာ လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၁၉၆၂ခုႏွစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း အာဏာသိမ္းၿပီး ေနာက္ပိုင္း ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီ တစ္ေခတ္လံုး သူ႔အႀကိဳက္ ျဖစ္ေအာင္ ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္တို႔လို အုပ္စုေတြက ၁၉၆၂ခုႏွစ္မွာ ရွမ္းေစာ္ဘြားေတြက ၁၉၄၇အေျခခံဥပေဒနဲ႔ ဖယ္ဒရယ္မူအရ ခြဲထြက္ဘို႔လုပ္လာလို႔ အခ်ိန္မွီ အာဏာသိမ္း လိုက္ရတာ။ ျပည္ေထာင္စု မၿပိဳကြဲေအာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းက ကယ္တင္ရွင္ သူရဲေကာင္းဆိုၿပီး သမိုင္းေရး ၾကရာက တေျဖးေျဖး ပံုႀကီးခ်ဲ႕လာၿပီး ဒါဟာ တပ္မေတာ္ရဲ႕ သမိုင္းေပးတာ၀န္ဘဲ ေတြဘာေတြ လုပ္ၿပီး ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္ သူခိုးေသေဖၚညွိ ခံလိုက္ရ ေတာ့တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း အာဏာသိမ္းတာ မွန္တယ္ျဖစ္ေအာင္ ေနာင္မွ လူထုနားထဲ ရိုက္သြင္းတဲ့ ဆင္ေျခ စကားသာျဖစ္တယ္၊ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ခြဲထြက္မယ္ဆိုတဲ့ စကားကို သူတို႔ွမေျပာဘူး စိတ္ထဲမွာလဲ မရွိဘူးလို႔ ေစာ္ဘြားေတြက ျပန္ေခ်ပၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းနဲ႔ စစ္အာဏာ ပိုင္ေတြရဲ႕ ရန္ကို ေၾကာက္ရလို႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဒီလို မဟုတ္ခဲ့ဘူးလို႔ ဘယ္သူမွ ျပန္မေျပာရဲ မေရးရဲ ေတာ့ဘူး။ တိုင္းရင္းသားေတြ ဘက္က ျပန္ၾကည့္ေတာ့လဲ ျပည္မက ဗမာေတြက သူတို႔ကို မတရား အႏိုင္က်င့္တာ ခံေနရတာဘဲ၊ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ အင္အားႀကီးမားတဲ့ ဗမာ စစ္တပ္ေတြကို ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေက်ာ္ ယေန႔ထိ ခုခံ တိုက္ခိုက္ ေနတာ၊ အလကား မမွတ္နဲ႕၊ ျပည္မႀကီးက ဗမာ့တပ္မေတာ္လို ေလယဥ္ပ်ံေတ၊ြ သေဘၤာေတြ၊ သံခ်ပ္ကားေတြ၊ ေခတ္မွီအေျမွာက္ လက္နက္ေတြ သူတို႔မွာ မရွိဘူး၊ သူတို႔လဲ မႏိုင္ႏိုင္မွန္း၊ ေသမယ္မွန္း သိတာေပါ့။ သူတို႔မွာလဲ ဆီေလွ်ာ္ခိုင္လံုတဲ့ အေၾကာင္း ျပခ်က္ေတြနဲ႔ တရားေသာစစ္ကို ဆင္ႏြဲေနသူေတြ။ သူတို႔ေျမ သူတို႔လူမ်ိဳးအတြက္ အသက္ေပး ကာကြယ္ေနၾကတဲ့ မ်ိဳးခ်စ္ အာဇာနည္ သူရဲေကာင္း ေတြဘဲ။ တိုင္းရင္းသားေတြက ဗမာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုယံုလို႔ ျပည္မနဲ႔ ေပါင္းတာ။ တေန႔ေသာအခါမွာ ဗမာကဒီလို စကားဖ်က္မယ္ ဆိုတာသိရင္ စကထဲက ဗမာနဲ႔ မေပါင္းဘူး ျငင္းလို႔ရတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ဒီအခြင့္အေရး ေပးမယ္၊ ျပည္မနဲ႔ေပါင္းလို႔ ကမ္းလွမ္းလို႔ သူတို႔ ျပည္မနဲ႔ လက္တြဲခဲ့တယ္။ ဒီအခြင့္အေရး ဆက္ေပးရင္ ဆက္လက္တြဲမယ္၊ ဒီအခြင့္အေရး ေပးတဲ့ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို သြားဖ်က္ရင္ ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မဟာဗမာေတြ စကား မတည္ဘူး ဆိုၿပီး သိကၡာက်မယ္၊ သူတို႔ကလဲ ရွိတဲ့အင္အားနဲ႔ ရေအာင္ျပန္ေတာင္း ေနမွာဘဲ။ လူမ်ိဳးစုငယ္ေတြ ဘက္က ကိုယ္ခ်င္း စာၾကည့္ၾကပါ။ ျပည္မက ဗမာစစ္ဗိုလ္ႀကီးေတြ ေျပာေနတဲ့ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီညြတ္မႈ မၿပိဳကြဲေရး၊ ျပည္ေထာင္စု မၿပိဳကြဲေရး ဆိုတာ သူတို႔ လူမ်ိဳးစုေတြ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ နယ္ေျမ၊ သံယံဇာတေတြကို လိုခ်င္တဲ့ ေလာဘေၾကာင့္ အေၾကာင္းျပ ေကာင္းယံု လာေျပာေနတယ္။ တကယ္တန္း ဒီအသီး အပြင့္ေတြကို ျပည္မက ဗမာေတြ အတြက္ ယူသြားေနၾကၿပီး သူတို႔မွာ ကားေပၚတင္ေပးရတဲ့ အလုပ္ၾကမ္း သမား သာျဖစ္ေနၾက ရတယ္လို႔ သူတို႔ကျမင္တယ္။ ေရနံနဲ႔ သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႕ေတြ၊ ကြန္းသစ္ေတာႀကီးေတြ၊ ငါးပုဇြန္ေတြ၊ ေက်ာက္မ်က္ ရတနာေတြ၊ ဓါတ္သတၱဳေတြ၊ ေရအား လွ်ပ္စစ္ေတြ၊ သူတို႔ေျမကထြက္တဲ့ အဖိုးတန္ သယံဇာတေတြ ဘယ္ေရာက္ ကုန္လဲ သူတို႔နယ္ေျမ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးမွာ မသံုးဘူးဆိုတဲ့ သေဘာ။ အစပိုင္းကေတာ့ စစ္ဗိုလ္ႀကီးေတြရဲ႕ လြဲမွားတဲ့ စီးပြားေရး စီမံကိန္းေတြေၾကာင့္ သူတို႔ပိုင္တဲ့ ဒီသံယံဇာတေတြ အလကားျဖစ္ ေပ်ာက္ပ်က္ ကုန္ရတာ။ ျပည္မကလဲ ေကာင္းေကာင္း မသံုးရဘူး။ ခုေခတ္ေတာ့ စီးပြားေရး စီမံကိန္းတင္ မကေတာ့ဘဲ စစ္ဗိုလ္ေတြရဲ႕ အိတ္ကပ္ထဲ ထည့္တဲ့ စီမံကိန္းေတြေၾကာင့္ ပိုဆိုးကုန္ ေတာ့တယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြက ကၽြန္ေအာက္က သားေပါက္ဘ၀ ေရာက္ကုန္တယ္လို႔ ခံစားလာရတယ္။ ဒီကိစၥ တပ္မေတာ္ ေခါင္းေဆာင္ အဆက္ဆက္ ခ်ာလပတ္ ရမ္းေနတာ ၾကာလွၿပီ၊ ဘာမွ မလုပ္တတ္ ေတာ့ဘူး။ ညွိညွိ ႏိႈင္းႏိႈင္း မလုပ္ဘဲ စစ္သားပီပီ စစ္အင္အား ႀကီးတယ္ဆိုၿပီး လက္ရံုးရည္ အားကိုးနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း ေလး-ငါးဆယ္ စစ္ဖိတိုက္လာတာ လူမ်ိဳးစု တိုင္းရင္းသား ငယ္ေတြလဲ ေသလိုက္တာ ေသာက္ေသာက္လဲ၊ တိုင္းျပည္ ဘ႑ာ ေငြေတြလဲ ကုန္လိုက္တာ ႏိုင္ငံလဲမြဲ၊ တပ္မေတာ္ အစိုးရ အေနနဲ႔ ပင္လံုစာခ်ဳပ္နဲ႔ Federal မူကို လာမေျပာနဲ႔ မရဘူး၊ မေဆြးေႏြးဘူးလို႔ လူဆိုးႀကီးလို မလုပ္သင့္ဘူး။ ကိုယ္မလုပ္တတ္တာနဲ႔ သမိုင္း၀င္ ပင္လံု စာခ်ဳပ္ကို သြားမဖ်က္ သင့္ဘူး။ တပ္မေတာ္ သမိုင္း တရားခံ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ကိုယ္နဲ႔ ကိုယ့္အဖြဲ႕အစည္း အရာမေရာက္ ေနရာေပ်ာက္ သြားမွာစိုးၿပီး တိုင္းျပည္ကို မလိုအပ္ဘဲ ခ်ည္တုပ္ ထားရာက တိုင္းျပည္လဲ ဘယ္မွ မေရာက္ တိုးတက္မႈ ေႏွးေကြး သူမ်ားေနာက္က လိုက္ေနရတာ ၾကည့္ရင္ ျမင္ႏိုင္တယ္။ ေသနတ္ ခါးၾကားထိုး ထစ္ကနဲဆို ပစ္မယ္ ခတ္မယ္ လုပ္ေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြေၾကာင့္ လူမ်ိဳးစုေတြကလဲ ဗမာဆို ရြံေၾကာက္ႀကီး ျဖစ္သြားၿပီ။ အနာနဲ႔ ေဆးမတည့္လို႔ တိုင္းျပည္နာတာဘဲ အဖတ္တင္ၿပီး ေအာင္ျမင္မႈ မရခဲ့ဘူး။ ဒီထက္ ၾကာလာရင္ တကယ္ခြဲထြက္ကုန္ ၾကလိမ့္မယ္။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္က သိပ္ၾကာသြားၿပီ၊ ေခါတ္နဲ႔ ေလွ်ာ္ညီေအာင္ ျပင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ျပည္ေထာင္စုလဲ မၿပိဳကြဲေအာင္ တိုင္းရင္းသား ေတြလဲ မနစ္နာရေအာင္ ႏွလံုးရည္သံုး ညွိႏိႈင္း တိုင္ပင္ၿပီး ျပင္သင့္တယ္။ စစ္ေရး စြမ္းရည္ သက္သက္ နဲ႔ေတာ့ မရေတာ့ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္မသားဗမာေတြ ေတာင္ေပၚ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစု ညီအစ္ကိုေတြ အေပၚ အနစ္နာခံရ လိမ့္မယ္။ တိုင္းျပည္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ တပ္မေတာ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ အတူတကြ ေတြ႕ဆံု ေဆြးေႏြးၿပီး ႏွစ္ဦး ႏွစ္ဘက္ အနာခံၿပီး က်ိဳးစားၾကမွ စစ္မွန္တဲ့ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရး ျပန္ရမယ္။ တိုင္းရင္းသားအားလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္ ဥမကြဲ သိုက္မပ်က္ ႏိုင္ငံ တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တာ ဒီတစ္နည္းပဲ ရွိတယ္။ ႏို႔မို႔ေတာ့ ျပည္သူေတြ မ်က္ရည္ ေပါက္ႀကီးငယ္ က်ေနရဦးမွာဘဲ။ ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္မွာ ေတြ႕ဆံု ေဆြးေႏြးေရး လုပ္ရဲတဲ့ ႏွလံုးရည္ သမားေတြ မ်ားမ်ားလို ေနတယ္။ ေက်ာ္မိုးလြင္